SandraBrandt.nl

Tag: Klaagvrij

Categorieën
Blog

Alcoholvrij in de feestmaand

Gestopt met alcohol

‘Voor jou ook een wijntje?’ Ik ken haar nog niet. Haar stem klinkt enthousiast. Ze heeft net enkele andere moeders een glas ingeschonken en houdt nu voor mij de fles schuin alsof ze wil zeggen: ‘pak gauw een glas anders mors ik nog!’ Hier in het technieklokaal verzamelen alle ouders zich terwijl de kinderen kerstavond vieren in hun warm versierde klaslokalen. ‘Nou nee dankje ik blijf alcoholvrij ook tijdens de feestmaand’ is mijn antwoord.  Ik pak een beker om wat anders in te schenken. ‘Oh’ zegt ze een stuk minder enthousiast en zet de fles neer, Ze pakt haar glas en toost achter mijn rug met enkele moeders op een mooie kerstavond.

Ongezellig

In de auto terug raak ik hierover in gesprek met mijn partner. ‘Wat gek eigenlijk dat we gezelligheid en alcohol zo aan elkaar hebben gekoppeld. Als je geen wijn meedrinkt wordt er soms gezegd: ‘doe niet zo ongezellig’ en het moment van toosten was daarnet ook alleen bestemd voor degene mét wijn zo leek het. Interessant.’

Wijntje en sigaretje

Sinds 29 september ben ik gestopt met alcohol. De avond ervóór was ik gezellig aan de praat met een vrouw in een bar en toen ik haar vroeg of ze ook een wijntje wilde zei ze: ‘oh nee hoor doe maar gewoon water, ik geef niks om alcohol’. De nonchalance waarmee ze het zei liet mij meteen kritisch naar mezelf kijken. Ik dacht: ‘hoezo zou ik er eigenlijk wel om geven?’ En waarom noemen we het met z’n allen een wijnTJE en de rokers hun sigaret een sigaretJE?

Sociaal geaccepteerd

In die tijd las ik artikelen van Bram Bakker e.a.  over het effect van alcohol en hoe vreemd het is dat het gebruik sociaal geaccepteerd is. Het heeft ook nog eens een ingrijpend effect op het beloningssysteem in de hersenen. Er is steeds meer nodig om hetzelfde effect te verkrijgen. Ik merkte dat ik vooral in tijden van ongeluk eerder dacht aan een glas wijn. Ook al dronk ik er hooguit 2 á 3 per week, ik vond het mooi geweest. Ondertussen grepen mij ook enkele situaties uit mijn directe omgeving aan waarbij alcohol dagelijks werk is. Dus tijd om eens te kijken hoe erg het is om ermee te stoppen!

Alcohol als extra service

In het Concertgebouw van Amsterdam ging ik naar een prachtig concert en in de pauze stonden de tafels vol met glazen wijn. Je kon ze zo pakken zoveel je wilde. Gratis. Of misschien moet ik zeggen: ‘inclusief de prijs’. Ik vond dit ineens zo’n raar fenomeen. Ik schreef een mail erover om te voorkomen dat ik achter hun rug erover zou klagen. Het was ze nog nooit overkomen dat iemand deze gewoonte in twijfel trok en vonden daarnaast dat het niet zo erg was. We beëindigde de mailwisseling met de acceptatie van onze verschillende meningen.

Vandaag bestelde ik koffie bij een brasserie en kreeg er een borrel bij met slagroom. Gratis alcohol als extra service. En we vinden het normaal. Dat vond ik vroeger ook. Maar sinds ik geen druppel meer drink vind ik het zo gek! Sigarettenreclames zijn verboden, drankreclames niet terwijl een verbod net zo logisch zou zijn.

Alcoholvrij vraagt om uitleg

Voorheen vond ik het fijn om bij iedere ‘nee’ die ik zei tegen alcohol te vertellen dat ik geen alcoholist ben en hooguit 2 tot 3 glazen per week dronk.  Maar waarom voel ik de neiging om het uitleggen? Ik denk omdat nagenoeg iedereen alcohol drinkt behalve degene die moesten stoppen i.v.m. alcoholisme.

In het technieklokaal besloot ik om alleen te zeggen dat ik geen alcohol drink zonder de uitleg. Ik zie het als leuk onderzoekje in de praktijk. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk zonder die uitleg maar was me ervan bewust dat dat kwam door mijn eigen aanname dat ze misschien mij als alcoholist zou bestempelen.

Door geen alcohol te drinken (gek genoeg zou ik deze zin ook kunnen beginnen met: ‘Door niks meer te drinken..’) ervaar ik ineens hoe sterk alcoholgebruik in ons leven zit. In het restaurant van een sauna dronk 95% van de aanwezigen alcohol. Als je visite hebt is het doorgaans normaal om alcoholische drank aan te bieden. Als je wél verslaafd bent en er van af wilt lijkt het me verrekte lastig om dat in onze cultuur voor elkaar te krijgen.

Alcoholvrij als experiment

Ben je niet verslaafd maar is het wel het eerste wat je op je boodschappenlijstje zet als de wijn op is, of kun je het echt niet voor je zien dat je een week geen alcohol in huis hebt? Zie het dan gewoon eens als experiment om een week niet te drinken. Juist nu tijdens de feestdagen. En onderzoek dan meteen hoe het is om tegelijkertijd klaagvrij te blijven ook in gedachten.

Boeiend!

 

Voor meer achtergrond kijk eens naar het interview van Bram Bakker met Marnix Pauwels

Ook maandelijks het Klaagvrij Nieuws ontvangen? Schrijf je in voor die van de komende maand!

Op zoek naar meer verbinding zodat verdoving met alcohol ook niet zo vaak meer nodig is? Lees mijn blog van het Gongconcert.

Categorieën
Blog

Verslaving uitdoven met Klaagvrij Leven

Vakantie

Een nieuwe omgeving dus hét moment om een nieuwe gewoonte uit te proberen en daarmee onverwacht een verslaving uit te doven! We zijn net aangekomen in ons appartement met weids uitzicht op de bergen. Ik heb me voorgenomen om gezond met mijn lichaam om te gaan dat wil zeggen:

  • buikspieroefeningen en opdrukken leren
  • gezond eten

Het is makkelijker starten dan ik had verwacht. Juist omdat alles nieuw is, is het minder gek om regelmatig even op de grond te liggen voor wat oefeningen.

Klaagvrij gezonder eten

Het eten is een grotere uitdaging. Voorgaande jaren kochten we hier regelmatig apfelstrudel of schnitzel als we een bergtochtje maakten. Ook bestelden we koffie wanneer me maar wilden. We schrokken afgelopen jaar van de barprijs na ons veblijf van een week en besluiten het dit jaar anders te doen, zeker nu we een week langer hebben geboekt. Ons eigen koffiezetapparaat met melkopschuimer kon nog makkelijk in de auto dus maken we nu dagelijks een heerlijke latte macchiato en cappucino om aan het zwembad van te genieten.

Nu we op de uitgaven willen letten zijn we gemotiveerd om de thermosfles met koffie te vullen en broodjes te smeren voor de picknick op de berg. Want zo kunnen we toch ook prima de inwendige mens tevreden stellen? Mijn partner vindt het helemaal prima zo maar ik loop met enig gevoel van ongemak langs de fijne terrasjes op de alm op weg naar een picknick plekje. De apfelstrudels staan in de vitrine naar mij te kijken. Ik hoor ze toch echt roepen naar me. Ook de schnitzel met frisse bessensaus is écht voor mij gemaakt en niet voor die Duitser die nu zijn mes erin zet.

Ruzies wegeten

Vooral de eerste week zijn er vele ruzies tussen de kinderen. Ook wij twee hebben het niet heel fijn. Deze week ervaar ik hoe de schnitzel, apfelstrudel en ijsjes normaliter de goedmakers voor mij waren. Het waren momentjes ‘voor mezelf’ om m’n geluk een beetje op te krikken. Aangezien ik oefen met Klaagvrij Leven is het zonder deze momentjes wel een dikke dimensie erbij! Want wat moet ik nu met mijn ongemak, nu ik het niet meer weg eten kan? Een zelf gesmeerd broodje knagen met afgekoelde koffie uit de thermosfles vind ik schraal maar toch kies ik hiervoor, omdat ik wil onderzoeken wat er dan gebeurt.

 

Blijven bij het ongemak

Het rauwe ongeluk komt duidelijker naar voren op dit moment. En Klaagvrij blijven betekent ‘oordeelloos blijven en voelen wat er IS’.

Het gevoel van ongeluk wordt dan heftiger en helderder voelbaar. Vroeger klaagde ik over de ruzies en hoefde ik niet zo goed te voelen wat het met mij deed. Nu dus wel én ik heb de escape (apfelstrudel) ook afgezworen. De eerste dagen is er ook geen bereik voor de telefoon dus het wegdromen in mijn eigen online wereld is er ook niet bij. Afkicken to the max dus. Ik neem het als dikke oefening voor het leven.

Er doorheen ademen is alles wat er overblijft. En zoals Arthur Kruisman van de Vrije Denkers me eerder zei: ‘identificeer je niet met je geluk of ongeluk’. Oftewel: je kunt van een afstand kijken naar je ongeluk maar je BENT het niet! Ik oefen ermee deze week en krijg genoeg momenten om dat te doen.

 

Verslaving dooft uit

Het is onze tweede vakantieweek en er is feest in het dorp beneden. Als de kinderen slapen ga ik erheen. Mijn partner blijft in het appartement. Het wordt een avond waar ik heel veel geluk ervaar. Ik struin de straten af, blijf staan bij de kraampjes waar met aandacht gewerkt wordt aan prachtige creaties van steentjes en hout. Ik ben me zeer bewust van de ijsjes die naar me lonken en de heerlijke tapas hapjes die bijna niet zijn te weerstaan. Mijn buik heeft genoeg gegeten in het appartement. Het zou typisch zo’n ‘overeet moment’ zijn dus ik doe het niet. Ik strijk neer bij een lokaal bandje van vier muzikanten.

Folklore kan me ineens enorm bekoren. Ik klap net als de plaatselijke bevolking mee met de vrolijke muziek. Wat heerlijk dat deze mensen zoveel plezier ervaren met het maken van muziek en het delen! De trompettist stapt het publiek in voor enkele solo’s zonder enige schroom en geniet samen met de vele toehoorders. Ik lees tussendoor het boek wat ik kado kreeg van Madeleine, de schrijfster die traint om te overleven in de natuur. Ze sprak er met mij over in de Klaagvrij Leven Podcast.

Ik bestel hetzelfde als wat een andere gast krijgt. Het ziet er vrolijk uit. Het blijkt half water, half wijn met munt en citroen. Op de terugweg neem ik nog een specialiteit mee (die we jaarlijks nemen op de feestdag hier) om samen op ons balkon op te eten.

Nieuw hersenpaadje

Deze tweede week wordt het steeds makkelijker. Er lijkt een nieuw paadje te zijn ontstaan in mijn hersenen. Ik zie ineens hoe we worden gelokt om overal maar eten te kopen wat ons niet voedt. Als je alleen benzine wil tanken bijvoorbeeld, moet je toch heel stevig in je schoenen staan om ook niet nog wat te snoepen erbij te kopen. Ook teveel eten is een valkuil. Gezien het aantal mensen met overgewicht hier kan ik wel stellen dat het een uitdaging is voor velen om alleen te nemen wat we écht nodig hebben.

Ik las het boek Ikigai over de Japanse 100 plussers op een eiland waar ze zichzelf nooit overeten. Ze stoppen zodra ze voor 80% vol zitten. Nu ik toch aan het oefenen ben met klaagvrij gezonder leven kan dit aspect er ook nog wel bij. Het blijkt ineens makkelijker om mijn oefening uit te breiden.

We krijgen het daarnaast ook gezelliger met elkaar en hebben veel meer genietmomenten.

 

Liefde en AANDACHT

Grote pullen bier gaan er in de vroege ochtend al in bij enkele gasten. Ik vraag me af of dat om dezelfde reden is als ik voorheen de apfelstrudel bestelde? Is het ongemak, ongeluk, onrust?  Ik lees ‘Het einde van het gezin’ in De Groene over jongeren die opgroeien zonder vader. Een duidelijk pleidooi voor informatie over het voeden van een gezonde relatie. Iets waar nu (o.a. op scholen) geen enkele aandacht voor is. ‘Het gevolg is dus dat een jongere, als hij of zij de volwassen leeftijd bereikt, wel voorlichting heeft gehad over hoe je een condoom afrolt, maar niet over hoe je voor je relatie zorgt.’

Het stukje raakt me over een jongeman die weg gaat bij zijn gezin omdat zijn vriendin zeurde over de vakantie. Daar had hij geen zin in. Ik geloof dat dat armoede is. Armoede op emotioneel nivo. En ik worstel er ook mee. Want hoe ga je om met ongemak, gevoelens van ongeluk? Ik geloof dat AANDACHT en liefde voor elkaar (en onszelf!) zoveel kan helen. En dat kan ik NU, ieder moment toepassen.

Het onderzoek gaat in vogelvlucht nu ik mijn escapes grotendeels heb afgezworen. Op enkele ijsjes, (zelfgemaakte) Latte’s en Instagrams na blijf ik met aandacht bij de momenten van ongeluk, ongemak en onrust. Ze verdwijnen ook weer ‘als vanzelf’. Ik heb er aandacht voor en leer één belangrijke les.

 

De belangrijkste les

Als ik luister naar mijn innerlijke weten én dat opvolg, voel ik me veel beter. De angst voor afwijzing is niet langer meer een alibi om me gedeisd te houden aangezien ik in de aanloop zit naar de Rejection Challenge. Een uitdaging om 30 keer bewust afwijzing op te zoeken zodat de angst ervoor zal uitdoven en het makkelijker wordt te volgen wat mijn hartje roept.

Luister naar het fluisteren van je lijf opdat het niet hoeft te schreeuwen om gehoord te worden.

Thuisgekomen is het appeltje eitje om aan de snaai-momenten weerstand te bieden. De grondoefeningetjes doe ik nog steeds zo nu en dan gedurende de dag. Ik heb opgeschreven waar ik meer aandacht aan mag geven en sta te trappelen om weer met volle aandacht aan het werk te gaan. Ik ben gevraagd om mijn Klaagvrije lessen te delen op het Blikopeners festival, verder geef ik twee Inspiratietours aan teams en ga ik vooral proberen AANDACHT te brengen tijdens de rejection challenge. Hoe zou het zijn als ik bijvoorbeeld een week lang in een ziekenhuis op een zaal de patiënten aandacht mag geven voor het slapen gaan? Aandacht aan pijn en angst en voor rust en ontspanning opdat er misschien geen slaapmiddelen meer nodig zijn?

 

Nog een fijne zomer!

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Categorieën
Blog

Stress door gebrek aan lef

Teveel stress

Als intensive care verpleegkundige durfde ik mijn unieke inbreng niet voldoende te geven in mijn werk. Tezamen met mijn neiging om taken op me te nemen die anderen lieten liggen ervaarde ik zoveel stress dat ik het werk niet langer kon volhouden.

Ingeving de kop ingedrukt

Op Valentijnsdag bijvoorbeeld stond ik in de koffiekamer en had ik de ingeving om een kar klaar te maken compleet met koekjes en verse koffie voor de gezinsleden van de patiënten aan de beademing. Ik zag me ermee door de klapdeuren naar binnen komen als grote verrassing.

Doorbreken van patronen

Maar de klapdeuren werden normaliter alleen voor een acuut geval gebruikt als een patiënt zo snel mogelijk naar de operatiekamer moest bijvoorbeeld. Daarnaast was het gebruikelijk op deze afdeling om op de achtergrond te blijven tijdens het bezoekuur.

Er kwam ook nog eens bij dat de sfeer onder de collega’s erg ingetogen was deze ochtend.

Kortom: ik durfde niet. De ingeving die ik had zou de sfeer doorbreken. Terwijl dat juist de bedoeling was omdat ik volledige en liefdevolle aandacht wilde geven aan de familieleden. Toch stopte ik mijn ingeving weg, liet de koffiekar leeg achter en nam de gebruikelijke deur naar de intensive care om me ingetogen bij mijn collega’s te voegen. Het ontbrak me aan lef en ik heb er nu, 20 jaar later, nog spijt van.

Altijd eigen baas

Uiteindelijk zijn we allemaal baas over onze tijd. Of niet? Lang heb ik het niet geloofd. Toen zag ik het zo: het grootste deel van de week bestaat uit ‘de baas z’n tijd’ en daarnaast heb je ‘je eigen tijd’ wat overigens vol kan zitten met ‘verplichtingen’. Dat beeld werd voortdurend bevestigd om mij heen.

Maar hoe meer ik besef dat we maar één leven hebben en het voor mijn lieve connecties ook zomaar over kan zijn, hoe meer mijn missie zich laat zien.

‘Mensen wakker kussen opdat de kostbare levenstijd naar werkelijke tevredenheid wordt ingevuld’.

En ‘werkelijk’ is dat wat we voelen dat klopt. Dus in contact met zowel het hoofd als het hart. En ‘tevredenheid’ betekent niet een voortdurend zoeken naar een staat van gelukkig-zijn. Het betekent ook niet dat we alle moeilijke situaties en beslissingen uit de weg moeten gaan. Tevredenheid betekent het gevoel wat je krijgt als je kijkt naar je leven nu en ziet dat dat oké is op dit ene moment wat IS. En hoe mooi is het als we meer van deze mini momentjes van wérkelijke tevredenheid verzamelen!

Verzamel kostbare mini momentjes van wérkelijke tevredenheid.

Euthanasie

Vijf jaar geleden kon mijn vader verlost worden uit zijn lijden middels euthanasie. Ik besloot de 24 uur voorafgaande aan hét moment compleet in contact met ieder nieuw moment te beleven én dat ik zou luisteren naar dat wat er nodig was in ieder nieuw moment.

Telkens als de angst me naar de strot greep was dat omdat ik dacht aan de dag erna waarop ‘het spul’ zou worden aangehangen. Ik gebruikte deze momenten om mezelf tot de orde te roepen en weer terug in het hier en nu te komen.

Geen spijt

24 uur lang deed ik wat ik mezelf had opgedragen. Nu 5 jaar later heb ik een heel goed gevoel over deze tijd. Ik heb nauwelijks stress ervaren en heb van niets spijt.

Waarom had ik nu wel het lef om te luisteren naar mijn ingevingen en jaren daarvoor als verpleegkundige op de intensive care niet? Was het omdat het een letterlijke kwestie van leven en dood was? Dat heeft zeker geholpen denk ik.

Ingevingen op waarde schatten

Hoe zou het zijn als we niet hoeven te wachten op een moment als deze om open te zijn voor onze ingevingen en die op waarde schatten? En om het lef te hebben hier wat mee te doen?

Eva Jinek in gesprek met Hansje Bunschoten zei zoiets als: ‘Je zou willen dat je het niet nodig hebt om terminaal verklaard te worden voordat je tot de o zo belangrijke inzichten komt.’

Afzien is beter

Fascinerend hoe we onze kostbare tijd besteden op een manier die vaak niet in lijn is met wat er werkelijk klopt voor ons.

Misschien heb je (onbewust) geleerd, net als ik, dat hard werken en afzien beter is dan plezier maken en op gevoel keuzes maken.

In een live presentatie van Bram Bakker bij ‘Check je Werkstress’ werd snel duidelijk dat het van belang is om weer terug in het lichaam te komen zodat je de belangrijke signalen van teveel stress kunt opmerken. ‘Laat meer en meer los wat je energie kost en voeg toe wat je energie geeft.’ aldus Bram in gesprek met de kijker over burn-out.

Klaagvrij én oprecht

En je kunt ieder moment opnieuw kiezen. Vullen we ons gesprek met negatieve energie? Blijven we klagen? Of proberen we eens wat anders en vragen we elkaar naar het mooiste momentje van de dag? Wat is er de afgelopen week gebeurd waar we meer van willen?

Voel je je slecht en is je neiging om erover te klagen? Probeer eens klaagvrij te blijven en toch recht te doen aan je onderliggend gevoel. Wat gebeurt er dan?

Als we aannemen dat de tijd die we hebben toch echt in onze handen ligt, wat zouden we dan nu doen of laten? Wat zouden we eens willen uitproberen, gewoon speels kijken als zijnde experiment?

Laten we onszelf meer en meer toestaan om te genieten, plezier te maken en vanuit liefde te kijken naar het leven. Sta vaker stil bij je successen. Dat kan zelfs met een discolamp op het werk aldus Arjen Boekhold.

Dit artikel schreef ik voor het Linkedin platform en kun je dus ook hier vinden.

Categorieën
Blog

Internationale klaagvrije vrouwendag

Vandaag kwamen zo’n 60 vrouwen bijeen in een wijkcentrum te Haarlem voor een bijzonder programma wat ik mocht presenteren en deels invulling gaf. Op het programma stond o.a.:

  • Klaagvrij Leven en staan voor je rechten
  • Veilig Thuis
  • Ervaringsdeskundige

Recht

Ik heb moeten zoeken naar de achtergrond van Internationale Vrouwendag, wist niet dat het in 1908 begonnen is. Het is blijkbaar nodig geweest om op te staan en te strijden voor kiesrecht en betere arbeidsomstandigheden en gelijkheid op vele andere vlakken. En nog steeds mag de vrouw meer opkomen voor haar rechten. Maar direct voel ik weerstand en dat is omdat ik het niet volledig vind wat ik nu zeg. Mannen mogen dat net zo goed en worden ook onderdrukt, mishandeld en ervaren in hun leven ongelijkheid.

Power

Maar toch, vandaag sta ik voor een groep vrouwen en pleiten we voor power, onze eigen power. Want staan voor je recht is opkomen voor wat je hart je ingeeft (nogmaals, dat geldt voor man en vrouw wat mij betreft). En om op te komen voor wat je hart je ingeeft heb je jezelf serieus te nemen.

Waardevol

En daar is hét grote raakvlak met Klaagvrij Leven. Om zonder klagen maar wel oprecht door het leven te gaan heb ik mezelf waardevol te vinden en serieus te nemen. Want pas dan zijn mijn behoeften die onder het klagen verscholen liggen waardevol en mijn eventuele hulpvragen ook.

Invloed

Daarnaast is de keuze voor een slachtoffer positie mogelijk én de keuze voor een positie met meer invloed. In mijn dagelijks leven wel. Ik vertel dat ik alle vrouwen gun dat zij die keuze hebben en kunnen maken. ‘Kijk telkens weer waar je wél kunt luisteren naar je hart en vind jezelf waardevol en kom ervoor uit! Luister naar je eigen behoeften én die van je partner. Luister naar elkáár! En straf jezelf niet af (dat is klagen over jezelf) als je dat zó lang niet gedaan hebt. Vanaf nu kun je weer ieder moment opnieuw kiezen.’ Ik zie vele knikkende vriendelijke gezichten tegenover mij.

Boeiende vrouw

Ervaringsdeskundige H. is ook één van de spreeksters. Ik zou met haar in gesprek gaan met de microfoon maar laat haar al snel zelf het woord doen want dat blijkt vele malen mooier. Ik neem plaats in het publiek op de eerste rij en luister aandachtig naar deze boeiende vrouw.

Gedwongen

Tien jaar geleden werd zij zwaar onderdrukt in haar relatie. Ze mocht niet naar buiten kijken, kreeg alleen eten van haar man als hij dat wilde, werd gedwongen om met hem naar bed te gaan en werd geslagen. Tot op een dag de jeugdbescherming kwam en haar voor de keus stelde om samen met haar man te blijven (maar dan werden de kinderen uit huis geplaatst) óf voor de kinderen kiezen en weg bij haar man. Ze koos voor het laatste want: ‘dan was ik met drie in plaats van met twee en ik wilde niet langer in de slachtoffer positie blijven’.

Wat wil jij?

Ze ging naar het Blijf van mijn lijf huis en: ‘daar was het voor het eerst dat ik in Nederland iemand ontmoette die tegen me zei: ‘wat wil jij’? Ze vertelde dat ze álles wilde leren wat ze nodig had om onafhankelijk te kunnen zijn. Alle cursussen die ze wilde kreeg ze en deed ze met vlijt. Ondertussen kregen haar twee zeer jonge kinderen ook psychische hulp op haar verzoek.

Wij zijn leuk!

Inmiddels is ze gelukkig getrouwd en is de haat jegens mannen verdwenen. Ze pleit voor het aanboren van de eigen kracht. ‘Wij zijn allemaal leuke vrouwen met kwaliteiten, doe er wat mee!’ aldus H.

Maha

Na afloop komt er een jonge vrouw naar me toe. Ze heeft haar zoontje op de arm. Ze heet Maha en is moeder van vier, spreekt goed Nederlands en wil ook een radioprogramma. Bij Haarlem105 heeft ze al gesolliciteerd, zonder resultaat. Ze wil graag luisteren naar haar hart en beter op komen voor haar eigen behoeften. Ze komt uit Egypte en spreekt de taal van vele vrouwen hier. Ze wil zo graag dat al die vrouwen ook kunnen begrijpen wat deze ochtend verteld is. Ook door de mevrouw van Veilig Thuis en ook door de ervaringsdeskundige. Ik vertel haar dat ik een cursus ‘Vrouw&power’ wil maken met het thema Klaagvrij uiteraard 🙂 Ze begint te stralen als ik haar vraag of ze het samen wil geven met mij. Ze ziet zichzelf al vertalen. En dan opeens zie ik nog iets voor me….

Granaatappel

Nadia en Merijn van ‘op zoek naar de granaatappel’

Het programma Op zoek naar de granaatappel bekijk ik regelmatig met veel interesse. Een kijkje in een andere cultuur waar vrouwen soms nog onderdrukt worden en toch ook weten op te staan en het heft in eigen hand nemen. Vrouwen die met koken kostwinnaars kunnen worden bijvoorbeeld. De programmamaaksters gaan samen met deze powervrouwen het eten voorbereiden, praten over hun gewoontes en struinen de lokale markten af voor de juiste ingrediënten. Zeer leerzaam en inspirerend.

 

Samen koken

Ik wil thuis eigenlijk ook graag eens iemand uit een heel andere cultuur uitnodigen mét kinderen om samen te koken. Voedsel bereiden naar recept uit haar land. Ik zie direct dat deze jonge vrouw tegenover mij met haar jochie op de arm daar vast oren naar heeft. Ze straalt als ik haar vraag. En wat blijkt: ze is al twaalf jaar in Nederland en kent geen enkel Nederlands recept en heeft ook daarin interesse.

‘Hoe kom je bij mij met vier kinderen eigenlijk?’ vraag ik haar. Ze blijkt plannen voor rijles te hebben maar tot op heden brengt en haalt haar man haar altijd. We spreken af dat we contact opnemen voor een afspraak en blij gaan we ieder ons weegs.

 

 

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Categorieën
Blog

Klaagvrij

Het is zondag. Een dag vol aandacht voor kinderen en andere activiteiten waarbij ik mijn aandacht aan anderen geef. In de namiddag begint het klagen in mijn hoofd, zeurderig. Snel schakel ik over naar mijn onderliggende wens: samen met fijn gezelschap, los van het gezin, wat eten in mijn stad Haarlem. Het is thuis snel geregeld en ik stap op mijn fiets, mijn telefoon checkend of de ge-appte mensen kunnen komen als gezelschap. Reactie blijft uit. Vlak voor sluitingstijd stap ik ‘By Lima‘ binnen, een hotspot in Haarlem met heerlijke thee. Twee bekenden begroeten me enthousiast: ‘we hebben het nét over je!’. Er ontstaat een geanimeerd gesprek over talenten verbinden en ik bedenk ter plekke dat we daar een inspiratie-avond voor kunnen organiseren. Ze zijn verrast en enthousiast over dit voorstel. Ik merk dat het mij verbaast dat mensen verrast zijn als ik een mogelijkheid zie om wensen in daden om te zetten.

Talenten verbinden, geloven in mogelijkheden.. dat maakt happy!

Ik reken af en fiets naar een stampvol Dodici achter de Grote Markt. Een geweldige keuken hebben ze daar al jaren. Aan de grote tafel bij het raam is nog net 1 stoel vrij. Ik pak mijn schrift erbij voor mijn boek-in-wording over een klaagvrij bestaan. Ik kies de overheerlijke ravioli met walnoten, een thee, water en een rode port. Met mijn drankjes voor mij en mijn schrift in de aanslag mijmer ik wat voor me uit. Veel komt er niet van schrijven nu. Ik piel wat op mijn telefoon.

Dan eerst eten, smullen!

Naast mij zit een gezelschap te praten over het verdelen van de rekening. Ze moeten er zelf om lachen en ik lach mee. Dan raken we in gesprek over klaagvrij leven. Eén van de heren vertelt me dat hij net nog zei dat hij vond dat de bediening zo laat de borden afhaalde. Nu beseffende dat het negativiteit in de groep veroorzaakt en het vrij nutteloos is. Het is het begin van een super leuke avond met geweldig gezelschap, precies wat ik voor ogen had deze avond. Ik bestel een rondje voor ze en een zoete lekkernij om te delen. Nog zeker 1,5 uur zijn we in gesprek. De drankjes zijn halverwege op als ik me hardop afvraag of de bestelling van de lekkernij is doorgekomen. Ik sta op en vraag aan de bar of onze bestelling er nog bij mag komen. De ober zegt: ‘ik maak het meteen in orde!’. Voor mij een normale handeling maar doordat we bewust dit onderwerp bespreken zie ik ineens dat het onderdeel uitmaakt van mijn eigen training in klaagvrij leven.

Ik fiets naar huis en denk: ‘ik ben weer helemaal MIJ’! Vol inspiratie voor mijn boek, gegeven door dit geweldige gezelschap terwijl ik heerlijk ben verwend met lekker eten en drinken.

Op je gezondheid!

 

Categorieën
Blog

Media detox

Vandaag is dag 9 ingegaan van mijn media detox. Dat betekent dat ik geen berichten lees, kijk of beluister wat we onder ‘nieuws’ verstaan. En verder ook geen kritische geluiden hierover of social media (behalve voor het maken van eigen berichten).

In het dagelijks leven betekent het dat ik de radio alleen aan heb als er muziek te horen is, anders doe ik het uit. Ik kijk geen tv of nieuwszenders anderszins. De telefoon gebruik ik alleen voor whats app, de school app of om te bellen. Wat er dan overblijft? We kennen het eigenlijk niet meer.

Contacten in real life

Ik nodig regelmatig iemand uit om in mijn fijne keukentje een lekker, voedende zelfgemaakte lunch te komen eten. Of aan te schuiven in mijn tuinhuisje in de avond waar we ook nog wat in de tuin werken. Ik spreek af voor een coffee-to-stay op de stoep bij de favoriete koffietent met twee of drie fijne vrouwen.

Rust

Door de media detox zijn er nog nauwelijks angst gestuurde prikkels van buiten. Dat heeft direct positief effect. Er is rust in mijn systeem. De overprikkelde cortex komt tot rust. Dat zorgt dat er meer tijd is om te voelen

Intuïtief sterk én voeding hand in hand

Door rust in mijn systeem en het contact met mijn lichaam (anders dan als er telkens angst /onrust is) heeft een versterkend effect op mijn gezondheid. Ik ga op tijd naar bed want ik blijf niet hangen achter beeldschermen. Ik voel wat ik nodig heb qua voeding met m’n hele lichaam in plaats van het reactieve handelen vanuit die overprikkelde cortex in m’n brein. Door een beetje zelfstudie en bezoek aan artsen voor leefstijlgeneeskunde én vooral door zélf te voelen merk ik hoeveel voeding voor ons doet. En ook het uren niet eten. Door drie dagen alleen dát te eten wat écht klopt voor me voel ik al dag en nacht verschil in helderheid. In voelen, in intuïtief sterk worden, in volgen wat écht klopt ook op alle andere vlakken.

Podcast Lienek van de GriendtKortom:

Door de media detox is er iets anders, cruciaal voor mijn gezondheid, toegenomen en dat is de voeding op fysiek, mentaal en sociaal vlak. Goed voor mezelf en dáármee voor de ander. Ik heb meer wáre aandacht, een helder luisterend oor omdat ik rustiger in mezelf aanwezig kan zijn. Ik zal eerder een (intuïtieve) massage voorstellen aan mijn kinderen maar ook aan mensen om me heen die dat kunnen gebruiken.

Sterker nog, ik heb maar meteen doorgepakt en vanaf mei een praktijkruimte tot mijn beschikking om anderen te helpen zakken. Voor hen die zichzelf soms net een wandelend hoofd voelen, disconnected met zichzelf. Overprikkeld en zoekend naar innerlijke rust.

Ik geloof dat we zodoende veel beter voor onze gezondheid kunnen zorgen en daarmee ook veel betekenen voor de mensen om ons heen.

 

 

Lieve groet,

Sandra

Categorieën
Blog

Conflicten en de kracht van aanwezigheid

Conflicten en de kracht van aanwezigheid

Je zou het bijna vergeten maar daar waar hard gewerkt wordt, zoals in de zorg, vinden geen teamoverleggen meer plaats. Ondertussen zijn werkprocessen veranderd door nieuwe maatregelen. Dat veroorzaakt de nodige onrust en roept vragen op. Nu zijn mensen creatief genoeg en blijft sparren mogelijk ondanks het gebrek aan vaste overlegvormen.

Van mug naar olifant

Toch wringt het hier en daar, sudderen spanningen verder en worden kleine onenigheden grote conflicten. En dat is jammer. Het is fijn om daarin iets te kunnen betekenen. Gewoon als collega, als medemens of (zoals ik) als teamcoach. En hierbij is aanwezigheid van cruciaal belang. Niet door gewoon erbij te zijn maar door er écht te zijn. Met je hele aandacht, ook in je eigen lichaam. Dat is fysiologisch te verklaren, heel simpel. In het filmpje leg ik uit hoe dat werkt en hoe ik het inzet.

Conflicten en de kracht van aanwezigheidFysiologische verklaring

Er is een zenuw actief als we ontspannen zijn, eentje die ons vertelt dat we veilig zijn. En dat is de Ventrale vagus. Het ventrale deel van de nervus vagus, de 10e hersenzenuw. Deze is o.a. verbonden met hart, tong, ogen en oren. En dat is te herkennen aan ontspannen oogcontact, de mogelijkheid om de omgeving in ons op te nemen en ook doordat we makkelijk uit onze woorden komen. Zodra we getriggerd worden, vaak onbewust, gaan andere delen van ons zenuwstelsel in actie. Denk aan het sympathisch zenuwstelsel dat ons in gereedheid brengt om in beweging te komen. We zijn klaar om te vechten (ruzie maken, lichtelijk in verzet gaan) of vluchten (weglopen uit de situatie bijvoorbeeld). Dit is allen bedoeld om daarna weer terug te keren in veiligheid. Het dient ons. Vaak. Maar zeker niet altijd. Hoe vaak ben je niet in de stress geschoten terwijl dat eigenlijk niet nodig was. Puur op basis van oude ‘pijn’ wat getriggerd werd maar niets met dat moment te maken had eigenlijk.

Aanwezigheid

Door te trainen in aanwezigheid (zie sleutel 2 Open aandacht in het boek Klaagvrije maandag) activeer je de ventrale vagus en vertel je je lichaam dat je veilig bent. En sterker nog: je vertelt andere zenuwstelsels om je heen dat het hier veilig is. Anderen resoneren mee. Mocht je dus een derde willen zijn bij een conflict om collega’s te ondersteunen in het uitspreken van hun strubbelingen, zorg dat je helemaal in rust en aanwezigheid komt en blijft. Er is zo veiligheid in de ruimte wat maakt dat ieder zich makkelijker durft uit te spreken.

 

Uiteraard is er veel meer te vertellen en nodig bij de aanpak van conflicten. Daarover later meer. De basis is echter telkens die aanwezigheid.

Meer weten?

info at sandrabrandt.nl

 

Hartegroet,

Sandra Brandt

Categorieën
Blog

Een pas op de plaats brengt je verder

Rust geeft overzicht

Tijd voor nieuwe plannen

Corona maakt ons wakker met een hele nare ringtone terwijl we net zo lekker lagen te dromen. Het laat ons duidelijk zien dat we geen grip hebben op wat ons overkomt. Hoe we ermee omgaan is echter wel aan ons. Zo kun je blijven klagen over trainingen die hadden moeten plaatsvinden. Het brengt je alleen niet verder. Deze tijd vraagt, of beter gezegd eist, een pas op de plaats. Maar niet passief afwachtend. Want zoals Inspirator Joe Dispenza zei: ‘If you’re waiting, you’re not creating’. Deze tijd geeft nu ruimte voor reflectie, ruimte om tot rust te komen en om nieuwe plannen te maken. Het is van essentieel belang om uit de klaagmodus te komen want dat is funest voor je creativiteit.  

 

Kom uit de klaagmodus en sta open voor inspiratie. 

 

Van klagen naar creëren 

Als je klaagt, verzet je je tegen wat is. Nu is dat niet per se een probleem, je hebt er misschien alle redenen voor. Maar om nieuwe plannen te kunnen maken, is het belangrijk om je open te stellen voor ingevingen, voor inspiratie. Dat werkt niet als je in een klaagmodus zit. Let vandaag eens wat vaker op je klagende gedachten en uitspraken, en kijk wat ervoor in de plaats kan komen. Wees hierbij vooral nieuwsgierig in plaats van zelfkritisch. Nieuwsgierigheid geeft namelijk een open ontspannen houding. En dat is nodig om tot nieuwe inzichten te komen. Zelfbeklag zorgt juist voor een gespannen houding en dat slaat de inspiratie dood. Een andere goede manier om te ontspannen, is dagdromen. Want om plannen te kunnen maken moet je durven dromen. 

 

Durf te dromen 

Als je niet gelooft dat je beter uit deze zogenoemde crisistijd kunt komen, zul je ook geen stap verzetten. Sta jezelf toe dat het ook voor jou mooier mag worden. Droom groots, schrijf het op, spreek het uit en doe het een aantal keren per dag. Plak je droom op je spiegel of schrijf het in een schrift dat je op je nachtkastje legt. Er is alleen één lastpak die je tegenkomt als je gaat dromen: de innerlijke criticus.    

 Ook het Klaagvrij nieuws ontvangen? Schrijf je hier in.

Tackel je innerlijke criticus 

Zodra je droomt over je wenselijke situatie laat je je hart spreken. Grote kans dat je dan je innerlijke criticus ontmoet. Degene die van jongs af aan probeert om jou te beschermen. Maar ook degene die, als je niet oppast, jou kan beletten om in beweging te komen. En dat doet hij door bijvoorbeeld tegen je te zeggen: ‘Wie ben jij nou helemaal?’ of: ‘Dat lukt jou toch nooit! Doe nou maar gewoon.’ Laten we hem nu geen lastpak meer noemen, want hij laat ons ook zien dat we meer naar ons hart willen luisteren. Hij komt per slot van rekening alleen op dat soort momenten om de hoek kijken. En weet je nog: uit de klaagmodus komen helpt je om open te staan voor inspiratie. Dus ook uit de klaagmodus jegens de innerlijke criticus.  

Als je ondanks de innerlijke criticus toch je hart blijft volgen, iedere dag een stapje, zul je merken dat het je steeds makkelijker afgaat. Je breidt langzaamaan je comfortzone uit. Beter iedere dag een klein beetje, dan af en toe een grote sprong. Voed daarbij jezelf door bijvoorbeeld te luisteren naar een passende podcast en spreek inspirerende mensen in je netwerk.  

Durf dus te dromen, destilleer er kleine te nemen stappen uit en zet er iedere dag één. 

 

Hartegroet,

Sandra

 

Sandra Brandt is auteur van Klaagvrije maandag. Zij is zzp’er, moeder van 3 kinderen en traint zichzelf in klaagvrij leven sinds 2015. Hoe kijkt zij naar deze tijd vanuit het klaagvrij gedachtegoed? 

In de volgende column: ‘Uitstekende zelfzorg in crisistijd.’ 

Lees het vorige blog: Kansen in crisistijd

Categorieën
Blog

Kansen zien in crisistijd

Kansen zien in crisistijd

Vruchtbare mindset

In deze bijzondere tijd pluk ik de vruchten van mijn eigen gedachtegoed. Nota bene iets wat begon als experiment. Eind 2015 stapte ik in de auto na een bezoek aan iemand die van klagen haar hobby gemaakt leek te hebben. Ik hoorde mezelf klagen over haar klagen en besefte ineens dat ik daarmee exact hetzelfde deed. Na dat inzicht besloot ik het één dag anders te doen. De eerste klaagvrije maandag was een feit. Het bleek zo’n interessante bezigheid, dat het me tot op de dag van vandaag niet meer heeft losgelaten. Het veranderde mijn mindset compleet. En dat blijkt juist nu in deze tijd van groot belang. Ik vond gaandeweg zeven sleutels voor een rijker leven waarmee het iedere dag klaagvrije maandag wordt. Je leest het in het gelijknamige boek (januari 2020).’

Van klagen naar invloed

Het is een misverstand dat je niet mag klagen. Het staat je vrij. Het is natuurlijk heerlijk om even af te geven op alles wat je ergert, maar wat levert het je nou echt op? Een gevoel van opluchting wellicht, maar ook meer negativiteit en geen oplossing.  Bij een klaagvrij leven stel je jezelf de vragen: Welke behoeften liggen ónder het klagen verscholen? Wat wil ik nou eigenlijk echt zeggen?  En wat ligt daarvan binnen mijn cirkel van invloed? Ook in deze onzekere tijden zijn er mogelijkheden en heb je nog steeds een cirkel van invloed. Het probleem is alleen dat we vaak blijven hangen in hoe het had moeten zijn. Laten we kijken hoe dat werkt om daarna in te zoomen op jouw cirkel van invloed.

 

Op de hoogte blijven met het Klaagvrij Nieuws? Schrijf je hier in.

 

Mismatch tussen verwachting en realiteit 

Klagen ontstaat altijd bij een situatie die anders gaat dan je had verwacht of gewenst. Een zogenaamde mismatch. Ik had bijvoorbeeld verwacht dat na het verschijnen van mijn boek, vele presentaties en teamtrainingen zouden volgen. De eerste afspraken waren gemaakt. Sterker nog, ik had (naar verwachting) genoeg in de pijplijn voor vijf maanden inkomen. Prille contacten die direct warm voelden en al over concrete data gingen. Nog vóór tekening van de offertes. Maar alles werd gecanceld. Voor velen genoeg reden om te klagen. Voor mij niet meer, omdat ik me realiseer dat verwachtingen en realiteit niet altijd overeenkomen. Zijn er bij jou ook opdrachten komen te vervallen? Blijf dan niet hangen in hoe het had ‘moeten’ zijn! 

Verspil geen tijd in het blijven klagen over wat er niet kan, maar bekijk wat er binnen je cirkel van invloed ligt.

Schakel naar je behoefte 

Erken wat er nú is en zoek vervolgens naar de behoeften onder het klagen. De kunst is om die zodanig te formuleren dat het binnen je cirkel van invloed valt. Het eerste wat er in je opkomt is meestal niet hetgeen waarmee je direct iets kunt. Je hebt bijvoorbeeld nu de behoefte aan het oppakken van je eigenlijke werk zoals je altijd deed, maar dat gaat voorlopig niet gebeuren. Verspil geen tijd in het blijven klagen over wat er niet kan, maar kijk waar je invloed op hebt. Is dat de behoefte aan voedsel en een dak boven je hoofd? Dan breng je die situatie in kaart. Wordt het komende kwartaal financieel een probleem? Je hebt mogelijk genoeg spaargeld en kunt gebruik maken van de aanvulling voor zzp’ers via de gemeente. Of misschien kun je je wenden tot familie voor steun. Blijf ook hierbij niet hangen in een klaagzang omdat je stiekem vindt dat dat beneden je waardigheid is. Vragen staat vrij en gebruik maken van regelingen ook, daar zijn ze voor. 

Blijf geloven in mogelijkheden 

Maar wie weet is het aanspreken van spaargeld of het vragen om steun bij je familie of gemeente niet eens nodig. Want als je blijft geloven in mogelijkheden met het oog op jouw behoeften, blijf je open voor alles wat gaandeweg langskomt. Zo zijn velen overgestapt op het online aanbieden van hun product. Wat mijn dieperliggende behoefte betreft: ik wil bijdragen aan dat wat nú het hardste nodig is. En toevallig lag dat binnen mijn cirkel van invloed: terug naar de zorg. 20 jaar geleden was ik IC-verpleegkundige en hoewel mijn BIG-registratie allang vervallen was, geloof ik in mogelijkheden en sprak mijn wens uit om een bijdrage te leveren. Prompt kreeg ik een contract van acht uur voor onbepaalde tijd in een verzorgingshuis in de buurt. Lees hier meer over mijn eerste avonddienst. Bovendien zie ik deze tijd ook als een kans om in de toekomst sessies te gaan geven voor teams met een klaagcultuur. Zodat werknemers weer mét elkaar gaan praten in plaats van over elkaar. Op welke manier kun jij nieuwe kansen halen uit deze periode? Zet alle opties op een rij en ga aan de slag! 

 

Hartegroet,

Sandra Brandt 

www.sandrabrandt.nl 

https://www.anderzdenken.nl/Ean/9789462961210/Klaagvrije_Maandag 

Categorieën
Blog

Lessen uit de zorg

Foto bij het blog Lessen uit de zorg

Sinds 2 weken steek ik met liefde de handen uit de mouwen in de zorg. Op een afdeling voor dementerenden om precies te zijn. Ik was 20 jaar geleden IC verpleegkundige en deed tijdens de basis opleiding tot verpleegkundige een achttal stages bij onder andere: een dagbehandeling voor dementerenden, de psychiatrie en bij verstandelijk gehandicapten. Omdat het zo lang geleden was en mijn BIG registratie verlopen geloofde ik eigenlijk dat ik ‘niks meer wist’. Toch was mijn drive om bij te dragen aan de maatschappij groter en ging ik aan de slag. Nu, twee weken verder, heb ik enkele belangrijke lessen geleerd die ik graag met je deel.

1- jezelf onderschatten is een kwaliteit

Jezelf onderschatten hoeft niet te betekenen dat je dan maar niet in beweging komt. Een roep die je hoort kan sterker zijn! Verder doe ik nooit onverantwoordelijke dingen. Extra kijken, meedoen en laten controleren zijn van belang. Ik geef het aan in de groep welke voorbehouden handelingen ik die dag graag wil meemaken zodat ik ze weer onder de knie kan krijgen. Van medicijndelen tot zwachtelen van oude benen, ik word geroepen als het zover is. Verder snuif ik de mooie voorbeelden op van oude rotten in het vak van hoe je omgaat met mensen die letterlijk en figuurlijk de weg kwijt zijn. En ondertussen blijk ik meer te kunnen dan ik had gedacht. Mocht je het nog niet gelezen hebben, dit is m’n blog van de eerste avonddienst.

2- mooie herinneringen maken is essentieel

Dementerende mensen leven in het verleden. Er komen mooie verhalen boven over varen op zee, over de liedjes die werden gezongen met het gezin rond de piano. Nu mooie herinneringen maken is belangrijk. Genieten van een wandeling nu dat in ons land nog is toegestaan bijvoorbeeld. Wetende dat we daar ons leven op terug zullen kijken. En hoe bijzonder, dat we zoiets waar we vroeger niet bij stil stonden nu zo’n genietmoment is! Dus herinneringen maken is niet alleen goed voor later, het is ook fijn voor nu.

3- aanwezigheid geeft een veilig gevoel

Dementerende mensen leven ook in het nu. Het nu wordt als fijn ervaren als ik als verzorgende aanwezig ben met liefde. Als ik oogcontact maak en liefdevol mee ga in de belevingswereld van dat moment. Als ik knuffel, dezelfde beweging meemaak en liedjes zing van vroeger. Ik straal er veiligheid mee uit. Dat kan ik alleen als ik ook die veiligheid in mezelf ervaar. En juist dát heb ik geleerd door te trainen met klaagvrij leven. Meer in het hier en nu zijn, ingecheckt. Door die aanwezigheid vertel ik m’n lichaam dat het veilig is. Mijn kinderen reageren er goed op. De bewoners in het verzorgingshuis ook. Maar dat begint dus bij mij. Hoe ik dat doe nu in deze tijd? Dat vertel ik je in een volgend blog.

 

Of schrijf je in voor  het klaagvrij nieuws.

 

Liefs,

Sandra