SandraBrandt.nl

Categorieën
Blog

Conflicten en de kracht van aanwezigheid

Je zou het bijna vergeten maar daar waar hard gewerkt wordt, zoals in de zorg, vinden geen teamoverleggen meer plaats. Ondertussen zijn werkprocessen veranderd door nieuwe maatregelen. Dat veroorzaakt de nodige onrust en roept vragen op. Nu zijn mensen creatief genoeg en blijft sparren mogelijk ondanks het gebrek aan vaste overlegvormen.

Van mug naar olifant

Toch wringt het hier en daar, sudderen spanningen verder en worden kleine onenigheden grote conflicten. En dat is jammer. Het is fijn om daarin iets te kunnen betekenen. Gewoon als collega, als medemens of (zoals ik) als teamcoach. En hierbij is aanwezigheid van cruciaal belang. Niet door gewoon erbij te zijn maar door er écht te zijn. Met je hele aandacht, ook in je eigen lichaam. Dat is fysiologisch te verklaren, heel simpel. In het filmpje leg ik uit hoe dat werkt en hoe ik het inzet.

Conflicten en de kracht van aanwezigheidFysiologische verklaring

Er is een zenuw actief als we ontspannen zijn, eentje die ons vertelt dat we veilig zijn. En dat is de Ventrale vagus. Het ventrale deel van de nervus vagus, de 10e hersenzenuw. Deze is o.a. verbonden met hart, tong, ogen en oren. En dat is te herkennen aan ontspannen oogcontact, de mogelijkheid om de omgeving in ons op te nemen en ook doordat we makkelijk uit onze woorden komen. Zodra we getriggerd worden, vaak onbewust, gaan andere delen van ons zenuwstelsel in actie. Denk aan het sympathisch zenuwstelsel dat ons in gereedheid brengt om in beweging te komen. We zijn klaar om te vechten (ruzie maken, lichtelijk in verzet gaan) of vluchten (weglopen uit de situatie bijvoorbeeld). Dit is allen bedoeld om daarna weer terug te keren in veiligheid. Het dient ons. Vaak. Maar zeker niet altijd. Hoe vaak ben je niet in de stress geschoten terwijl dat eigenlijk niet nodig was. Puur op basis van oude ‘pijn’ wat getriggerd werd maar niets met dat moment te maken had eigenlijk.

Aanwezigheid

Door te trainen in aanwezigheid (zie sleutel 2 Open aandacht in het boek Klaagvrije maandag) activeer je de ventrale vagus en vertel je je lichaam dat je veilig bent. En sterker nog: je vertelt andere zenuwstelsels om je heen dat het hier veilig is. Anderen resoneren mee. Mocht je dus een derde willen zijn bij een conflict om collega’s te ondersteunen in het uitspreken van hun strubbelingen, zorg dat je helemaal in rust en aanwezigheid komt en blijft. Er is zo veiligheid in de ruimte wat maakt dat ieder zich makkelijker durft uit te spreken.

 

Uiteraard is er veel meer te vertellen en nodig bij de aanpak van conflicten. Daarover later meer. De basis is echter telkens die aanwezigheid.

Meer weten?

info at sandrabrandt.nl

 

Hartegroet,

Sandra Brandt

Categorieën
Blog

Lessen uit de zorg

Sinds 2 weken steek ik met liefde de handen uit de mouwen in de zorg. Op een afdeling voor dementerenden om precies te zijn. Ik was 20 jaar geleden IC verpleegkundige en deed tijdens de basis opleiding tot verpleegkundige een achttal stages bij onder andere: een dagbehandeling voor dementerenden, de psychiatrie en bij verstandelijk gehandicapten. Omdat het zo lang geleden was en mijn BIG registratie verlopen geloofde ik eigenlijk dat ik ‘niks meer wist’. Toch was mijn drive om bij te dragen aan de maatschappij groter en ging ik aan de slag. Nu, twee weken verder, heb ik enkele belangrijke lessen geleerd die ik graag met je deel.

1- jezelf onderschatten is een kwaliteit

Jezelf onderschatten hoeft niet te betekenen dat je dan maar niet in beweging komt. Een roep die je hoort kan sterker zijn! Verder doe ik nooit onverantwoordelijke dingen. Extra kijken, meedoen en laten controleren zijn van belang. Ik geef het aan in de groep welke voorbehouden handelingen ik die dag graag wil meemaken zodat ik ze weer onder de knie kan krijgen. Van medicijndelen tot zwachtelen van oude benen, ik word geroepen als het zover is. Verder snuif ik de mooie voorbeelden op van oude rotten in het vak van hoe je omgaat met mensen die letterlijk en figuurlijk de weg kwijt zijn. En ondertussen blijk ik meer te kunnen dan ik had gedacht. Mocht je het nog niet gelezen hebben, dit is m’n blog van de eerste avonddienst.

2- mooie herinneringen maken is essentieel

Dementerende mensen leven in het verleden. Er komen mooie verhalen boven over varen op zee, over de liedjes die werden gezongen met het gezin rond de piano. Nu mooie herinneringen maken is belangrijk. Genieten van een wandeling nu dat in ons land nog is toegestaan bijvoorbeeld. Wetende dat we daar ons leven op terug zullen kijken. En hoe bijzonder, dat we zoiets waar we vroeger niet bij stil stonden nu zo’n genietmoment is! Dus herinneringen maken is niet alleen goed voor later, het is ook fijn voor nu.

3- aanwezigheid geeft een veilig gevoel

Dementerende mensen leven ook in het nu. Het nu wordt als fijn ervaren als ik als verzorgende aanwezig ben met liefde. Als ik oogcontact maak en liefdevol mee ga in de belevingswereld van dat moment. Als ik knuffel, dezelfde beweging meemaak en liedjes zing van vroeger. Ik straal er veiligheid mee uit. Dat kan ik alleen als ik ook die veiligheid in mezelf ervaar. En juist dát heb ik geleerd door te trainen met klaagvrij leven. Meer in het hier en nu zijn, ingecheckt. Door die aanwezigheid vertel ik m’n lichaam dat het veilig is. Mijn kinderen reageren er goed op. De bewoners in het verzorgingshuis ook. Maar dat begint dus bij mij. Hoe ik dat doe nu in deze tijd? Dat vertel ik je in een volgend blog.

 

Of schrijf je in voor  het klaagvrij nieuws.

 

Liefs,

Sandra