Tijdens een Breathing concert o.l.v. Adrian Kuipers kreeg ik een beeld door. Ik zag zo’n zelfde concert/beleving op de prachtlocatie ‘Op Hodenpijl’ inclusief een voorprogramma met wetenschapper Bob de Wit. Dit sprak ik uit naar beiden en zo ontstond een prachtprogramma op 15 december bij Op Hodenpijl lees meer.
Frequentie en potentie
Wat hebben beide heren en ik met elkaar gemeen? De fascinatie voor frequentie en potentie van ons mensen. Een rode draad die door ons contact loopt is de film The Primordial Code van Marijn Poels. Adrian leverde een mooie bijdrage aan de totstandkoming en Bob meldde op Linkedin hoe geraakt hij was door de film. Wat me bij blijft na het zien van de film is dat het overgrote deel van ons DNA slapende is en vol herinneringen zit. Het kan wakker worden door de frequentie te veranderen waarin we ons begeven.
15 december Op Hodenpijl
De frequentie verandering vindt plaats op bijzondere krachtlocaties (waar kerken op gebouwd zijn), door de klanksjamanen die te zien zijn in de film en het ademwerk waar Adrian ons doorheen leidt tijdens het Breathing concert. Je komt in contact met een diepe innerlijke rust waar heldere ingevingen kunnen binnenkomen. Zonder dat dat persé de bedoeling is.
Door ons zo te verbinden met energie, klank, adem en elkaar krijgen we meer kracht om moois te creëren voor de wereld om ons heen. Ik had immers zélf zo’n ervaring tijdens het veranderen van mijn frequentie in het Breathing concert. Er kwam een beeld binnen wat nu tot vorm gaat komen in samenwerking met hen.
Groots in het klein
En dat ‘herinneren’ kan ook in het zo heel klein. Zoals laatste toen ik met twee van mijn kinderen aan tafel zat, knoopjes aan een dekbedovertrek te naaien met de hand. Oma was ook even op bezoek. Er was een diepe realisatie dat dít eigenlijk de bedoeling is. Een herinnering van wat eigenlijk écht is. Samen ZIJN. We hebben geen grootse afleiding nodig, pretparken, party’s met stimulerende middelen tot 4u ’s nachts. Het gaat om de herinnering van ieder mens uniek, van wat écht is en dus van belang.
Aanmelden 15 december
Je hebt 3 mogelijkheden voor 15 december. Je komt al om 14.30u voor de cacao ceremonie om te landen in het hart (max 15 deelnemers), je schuift ‘pas’ aan om 16u als de inloop begint voor de podcast en het diner met Bob de Wit of je komt ‘alleen’ naar het Breathing concert in de kerk van Op Hodenpijl (deuren open 19.30u, start 20u en einde 22u).
Kijk voor meer info hier. Of mail me direct met vragen en wensen info@sandrabrandt.nl
Hele programma vanaf Cacao ceremonie14.30u – 22u € 133 (15 tickets)
Vanaf podcast tot einde 16u – 22u €97 (30 tickets)
Vandaag had ik een ontmoeting voor de Klaagvrij leven podcast met Nicolai Versteeg. Hij heeft de laatste jaren kindstukken teruggebracht naar zichzelf. Stukjes die als het ware áchter waren gebleven omdat hij toch nog nét teveel in hokjes had geleefd. En hoe meer dit terugkwam hoe completer hij zich weer voelt. Het ging over het spelen en opzoeken van grenzen.
Het weer gaan léven.
Stilte
Maar er gebeurde ondertussen méér in deze ont-moeting. Want beiden waren we opmerkzaam of we er zélf helemaal wel waren. Zo was er even omgevingsgeluid en stopten we de opname en startten we die pas weer na een moment naar binnen gekeerd te zijn met ogen dicht.
Na de opname liep Nicolai naar buiten en maakte ik binnen de lunch. We voegden ons weer bij elkaar. Waren stil, spraken, ervaarden de verschillende bewegingen van energie en bleven telkens terugkeren in ons eigen midden.
De beweging opmerken
Wat dat vervolgens bij mij opleverde is een herkenning dat ik tóch nog wat bescherming heb wat gewoon los gelaten kan worden stapje voor stapje. En dat bedoel ik met de titel. Elkaar thuis brengen.
We kunnen elkaar thuis brengen. Hoe? Door zelf telkens weer te verbinden in ons centrum. Geworteld naar de grond, harts- en buikcontact en open kruin naar boven. Als we telkens díe beweging kunnen maken, terug dáár, dan is de ander in staat om stapje voor stapje het overlevingsmechanisme los te laten en ook Hier te komen, terug Thuis.
Kunnen landen bij een ander
Normaliter is dit het werk wat ik heel bewust doe in wandelsessies voor mijn klanten. Ik raak er ook altijd heel gecentred van, in zachte kracht en stromen in m’n energieveld. Nu was het iemand ánders eens die uit zichzelf telkens terug in zijn eigen thuis kwam zodat ík deze keer ook steeds meer kon loslaten.
Het is allemaal héél fijntjes op te merken, vroeger kon ik dat allemaal niet eens voelen.
Bonte avond
Nu was het effect zó groots dat ik een stromend systeem hield tot ik ging slapen met een mega effect op het thuisfront. De kinderen waren lief met elkaar, er werd gemasseerd, een bonte avond georganiseerd, samen gekookt en gelachen.
En mama? Die bleef maar een zacht stromende buik houden. Thuis in zichzelf.
Wat we écht nodig hebben
Geef het door geef het door. Laten we elkaar terug naar huis helpen door telkens weer bewust terug te bewegen naar de onze. Hoe completer we ons voelen, heel, hoe beter we kunnen zien in de buitenwereld wat we eigenlijk écht nodig hebben. Vrij weinig eigenlijk. Voornamelijk elkaar.
‘Zo op deze manier moet het niet lang meer duren want dan wil ik dit leven niet meer’ zei hij. We hadden net onze eerste dertig minuten ontmoeting achter de rug. Zijn partner was erbij ‘want hij vergeet zoveel’. Werken ging nog nét. Maar hij stond op omvallen. System shut down, op het randje. Hij maakte overuren.
In zijn hoofd.
Overleefstand
Ik neem je even mee naar dat moment van ontmoeting, een half uur terug: we zien elkaar bij de ingang van het duingebied en ik merk dat ik mijn hele zenuwstelsel in bedwang moet houden. Hij is namelijk een ‘wandelend hoofd pur sang’. Totaal ontkoppelt met de rest van zijn lichaam.
Zodra hij begint te praten buitelen de verhalen over elkaar heen. Het gaat over zijn problemen van de afgelopen jaren en ook die met medici. Over onbegrip, het ellenlange praten met een psycholoog, een dokter die hem volledig nietig deed voelen. Ik voel vooral dat hij en zijn lichaam op de overleef-stand staan en dat er een system shut down op komst is als dit nog eventjes doorgaat.
‘Nog even’ zegt hij ‘en ik wil niet meer leven zo’. Ja daar zegt hij wat ik aan voelde komen.
Partner als onderdeel
Het valt me op dat zijn partner ook meedoet in wat hij vertellen wil. Ze herinnert hem aan al zijn klachten: ‘je vergeet nog je hartklachten te noemen’ en ‘je moet ook nog even noemen dat je alleen slaapt als je medicatie slikt’.
Als een sessie op deze manier begint en iemand kan nog niet voelen wat mijn intenties zijn (voelen is überhaupt verrekte lastig als je ontkoppelt bent) dan is het ook oppassen voor mij wat ik zeg want de ander kan zó in de vecht stand komen. In dit geval staat zijn zenuwstelsel op standje onveilig en scant voortdurend in de omgeving waar er nog meer gevaar is. Dan kan een neutraal gezicht van mij al zo’n teken van gevaar zijn.
Ik denk: ‘zijn vrouw is ook een onderdeel van het verhaal wat ze al enkele jaren vertellen, straks moet ik een stuk met hem alleen aan het werk zien te komen.’
Ik stel wat vragen om wat meer helderheid te krijgen over de huidige stand van zaken zoals hij het ziet. Hij raakt ervan in de war, wil zelf het verhaal vertellen zoals hij het zich had voorgenomen.
Ik beweeg direct mee, het is nu geen tijd om iets van richting te geven. Eerst maar even meebewegen en aansluiting maken met begrip voor de nood van de situatie nu.
Als er een klein beetje ademruimte is gekomen, zijn partner wat rustiger is, pak ik de kans en zeg: ‘ik zou heel graag met je aan het werk gaan met al m’n aandacht en daarbij is het belangrijk dat wij even met z’n tweeën kunnen zijn.’ Ik kijk haar aan: ‘hoe is het voor jou om zelf even een wandeling te maken langs het water en dat we elkaar straks weer zien bij de uitgang van het nationale park?’ Ze is open en stemt in. Hij vindt het ook goed.
Zij slaat rechts af en wij links en ik zeg nog even tegen haar: ’tot straks!’
Polyvagaal theorie in het bos
We gaan aan de wandel. Mijn schouders zakken, ik ben meer in mijn lichaam aanwezig en voel dat dit een goede keuze is geweest.
Hij gaat nog even door op de oude voet. Op de manier van praten die hij al langer gewend is om ook met andere therapeuten en medici te doen. Ik zoek een ingang naar een andere route. Die naar z’n hart. In de Ventraal vagale staat zoals dat bij de Polyvagaal theorie wordt genoemd.
Ik zeg het maar gewoon. Want ik voel het nog bij lange na niet bij hem. ‘Zeg, zoals ik te werk ga is misschien heel anders dan je gewend bent bij anderen tot op heden. Misschien houden we wel lange tijd stilte tijdens de wandeling, ik weet het niet. Voor nu voelt het beter dat ik niks zeg. Ik help jouw zenuwstelsel om te landen door zelf heel bewust in mijn benen en voeten te zijn tijdens het wandelen.’ Hij kijkt omlaag. Volgens mij maakt hij kort contact met zijn eigen onderlichaam.
Het blijft even stil. En dan gaat hij weer gauw verder, op zijn oude bekende manier. Ik luister en voel onder alle woorden en blijf vooral dicht bij mezelf.
Handen op zijn schouders
Ik breng hem even terug met mijn woorden naar de plek waar ik hem graag naartoe help. Naar zijn hart. Maar nog even niet té rechtstreeks. Eerst maar even over het mijne praten. En ik zeg: ‘het klinkt misschien wat soft maar ik zorg ook dat ik bij mijn hart blijf. Het blijkt namelijk dat onze zenuwstelsels continue aan het scannen zijn of het veilig is en de jouwe staat behoorlijk op standje onveilig.’
Hij beaamt het direct.
Ik zeg: ‘doordat ik heel bewust bij mijn hart ben en in de rest van mijn lichaam, zal jouw systeem ook wat gaan landen.’
Hij blijft stil. Ik heb behoefte om mijn handen op zijn schouders te leggen en vraag of hij dat goed vindt. Hij staat stil en knikt, ik ga achter hem staan en leg heel bewust mijn handen neer. Ik adem. Vroeger voelde ik dan schaamte. Nu niet meer. Ik voel hooguit wat twijfel aan zijn kant. Maar geen ‘nee’. Ik haal mijn handen weg ook al voel ik nog steeds spanning. Toch lijkt er een millimeter reactie. Iets van contact tussen hoofd en bovenlichaam, een klein tunneltje waar energie door kan stromen.
We wandelen verder. Ik in stilte. Hij ook, langere tijd. Dat verbaast me toch een beetje.
Taal als ingang
Dan vervolgt hij zijn verhaal, weer vanuit problemen. Ik keer de taal om. Bewust neem ik taal als ingang. Hij zegt bijvoorbeeld: ‘ik speelde eigenlijk saxofoon maar daar heb ik helemaal geen energie meer voor’ Ik antwoord met: ‘oh gaaf, speel je saxofoon?’ In de tegenwoordige tijd dus.
Hij vervolgt: ‘ja en ik hield ook van beeldhouwen maar dat is sinds die hartklachten ook niet meer mogelijk’. Ik: ‘muziek maken en beeldhouwen, wat een mooie hobby’s heb jij’
We hebben een gesprek over de soort muziek waar hij van houdt om zelf te spelen. Telkens als hij qua taal afbuigt in een oud belemmerend verhaal vol met symptomen buig ik het terug en ga naar een andere energie frequentie.
Het doet wat. Hij zakt in het lichaam.
De ruimte die er al is
Ik help hem visualiseren en vraag: ‘waar is je saxofoon?’ Hij: ‘die staat in een kamer die ik al in geen jaar heb bezocht’ Er blijkt ook een heel schuurtje in de tuin speciaal voor zijn beeldhouw hobby. ‘Daar ben ik ook al een jaar niet meer geweest en het is een rommeltje daarbinnen’.
Ik zeg: ‘wow dus je hebt gewoon een muziekkamer en een plek om te beeldhouwen bij je huis!’ Hij kijkt me aan met open ogen, helder. Geen tollend hoofd.
Ik formuleer bewust opnieuw met metaforen: ‘dus je hebt ruimte. Je hebt de ruimte. Om muziek te maken of misschien gewoon alleen te beluisteren in je muziekkamer.’ Hij: ‘ja ik heb er een mooie installatie staan met een koptelefoon die ik ook al geen jaar heb opgehad’.
Zijn woorden vanuit problemen resoneren niet bij mij dus die vervliegen in de ruimte. De wind neemt ze mee. Ik adem en houd een lijntje met de ruimte die er al is, die hij al heeft, die hij zal gaan benutten. Sneller dan ik nu nog weet.
Rustig hart
Zijn voeten voelen geaard. Zijn lichaam is weer aanwezig. Zijn hoofd is opgeruimd. We wandelen verder. Verheugd voel ik me dat we dit stadium bereikt hebben. Het stadium waar ik met mijn intentie een lijntje naar had gelegd toen ik nog aan het begin stond met zijn vrouw erbij.
Ik zeg: ‘En je hebt ook ruimte in de tuin voor je andere hobby. Al is het maar om je beeldhouwwerken in het schuurtje weer eens te bekijken en misschien een beetje op te ruimen, weer wat ruimte te scheppen om, wie weet, wat te gaan creëren!’
Hij klinkt zacht, aanwezig in zijn stem als hij zegt: ‘Jeetje Sandra, mijn hart voelt zó rustig en mijn voeten geaard. Nu klink ik misschien soft maar ik voel alles strómen.’
Mooi man. Mooi.
Ik: ‘en hoe zou het zijn dat jij vanavond je muziekkamer in gaat, je vrouw ervan op de hoogte brengt dat dat jouw tijd is daar, je niet gestoord wil worden en gewoon muziek luistert. En wie weet je saxofoon eens vasthoudt. Alleen vasthouden. Genieten van dat instrument weer in je handen?’
Hij: ‘ik ga spélen, wat denk jij nou! Ik ga vanavond weer saxofoon spelen gewoon!’
Verdwaald
Dan blijken we even verkeerd gelopen te zijn, we zoeken de route terug, zodat we ook op de afgesproken tijd terug kunnen zijn bij zijn vrouw. Ik voel direct dat hij weer ‘het wandelend hoofd’ wordt en ik zeg: ‘Ho, dit is belangrijk in de oefening want jij schiet nu in je tollende hoofd toch?’ Het lijkt bijna alsof hij zich een beetje betrapt voelt en kijkt me vragend aan. ‘Ja’ zegt hij dan. Ik: ‘Juist nu is het van belang om bij je muziekkamer te blijven. Weet je nog hoe je je net voelde? Die doorstroming in je lichaam? Dát is basis. Dáár moet je telkens naar terug eigenlijk. Even je kop erbij om de juiste weg te vinden is prima natuurlijk maar vergeet je muziekkamer niet.’
(als metafoor voor de doorstroming, ventraal vagale staat).
Direct zit hij er weer in gedachte. Ik hou er een lijntje mee terwijl we de juiste route terug vinden en zeg: ‘Ook in contact met medici waar je eerder over klaagde, of de psycholoog, télkens terug naar die muziekkamer en pas dáár vanuit weer verder’.
Hij is me über dankbaar zegt hij. Hij is verbaast wat deze 40 minuten hebben opgeleverd en komt als een totaal andere man (energetisch gezien) terug bij zijn vrouw.
Ik moet door voor een volgende afspraak en blijf niet praten met haar. Ik laat het verder aan hen en zeg alleen: ‘heb jij ook een fijne wandeling gehad?’ Ja, ook zij heeft haar moment genomen.
Hij wil van de bloeddrukverlagers af. ‘Ik ben 50 maar zit aan de pillen bedoeld voor een oude man’. Hij ziet er beroerd uit als ik hem voor het eerst ontmoet voor een wandelsessie. Bleek, klam gezicht. We slaan het bospad in, rechts het bruggetje over. Dat lijkt me voor nu even beter dan de duin op aan de andere zijde.
Standje waakzaam
Hij steekt van wal. Over hoe slecht hij zichzelf voelt en niet meer werkt nu. Dat lijkt me logisch gezien zijn zieke aanblik maar ik merk toch dat ik door moet vragen over het werk. En dan komt er een richtingaanwijzer voor mij: ‘Het gaat telkens mis. Ik reageer te heftig op mensen.’ Hij vertelt over een traject die hij deed bij PsyQ en de medicijnen tegen de hoge bloeddruk waar hij vanaf wil.
Ik heb het idee dat zijn zenuwstelsel op standje waakzaam staat en bij het minste of geringste uit de bocht vliegt. En ja hoor. Met een beetje doorvragen over andere ongemakken blijkt net z’n tweede kies afgebroken te zijn door tandenknarsen, kan hij maar niet inslapen en na 4 uur slapen is hij wakker en blijft hij wakker. ‘Dat komt door m’n ADHD, dan word ik wakker door mijn gedachten’.
Ik denk er anders over, kijk voorbij labels. En vraag: ‘Sta je me toe om mijn eigen visie hierop te geven?’ ‘Ja zeker’ is zijn antwoord. Ik vertel hem over mijn idee dat zijn zenuwstelsel strak afgesteld staat, mogelijk door pijnlijke herinneringen die liggen opgeslagen. Dat kan volgens Carl Jung zijn door ervaringen uit het leven of collectief opgeslagen pijn zijn wat we allen al honderden jaren meedragen.
Hij beaamt meteen dat dit bij hem speelt. ‘Ik heb een zéér onveilige jeugd gehad.’ Is zijn reactie.
Zelfhelend vermogen
We praten over de connectie met het lichaam die hij kwijt geraakt is. Maar ook over zijn geloof in het zelfhelend vermogen en wijsheid van het lichaam. En daarna zegt hij: ‘ik heb geen vertrouwen in mijn lichaam meer’.
‘Wacht even’ zeg ik. ‘Ik let op taal, want dat is een enorm krachtige graadmeter én tool om jezelf terug in het zadel te brengen’. ‘Je zegt dat je geen vertrouwen meer hebt in je lichaam, dat is niet waar. Dat is het verhaal wat je jezelf vertelt, zou ik niet meer doen.’
Hij sputtert tegen, probeert me nog te overtuigen. Maar ik geloof hem niet. ‘Je hebt wel vertrouwen in HET lichaam zeg je net. In het zelfhelend vermogen. Dus je hebt vertrouwen in JE lichaam. Alleen je mist de connectie ermee.’
‘Ja ik heb geen connectie met m’n lichaam’. Hij kijkt wat treurig.
Ik voel dat er een heel klein lijntje is gekomen van hem naar z’n lichaam. Alsof hij even een milliseconde incheckte met zijn lichaam om vervolgens erachter te komen dat hij er geen connectie mee voelde.
Om hem een andere inprenting te geven zeg ik: ‘Dus je hebt vertrouwen in je lichaam alleen je mist de connectie ermee.’
Polyvagaal theorie
We wandelen ondertussen langs een mooi open veld omringd door bomen. De lichtval is prachtig en ik check dubbel in bij mij om te voorkomen dat ik mezelf verlies in hem, in zijn verhaal. Volgens de Polyvagaal theorie is de ventraal vagale toestand de staat waarin je veiligheid uitstraalt en ook een ander helpt daar te komen.
Zaak dus om bij deze man extra bewust te blijven terugkeren in deze staat. En dat kan ik door héle bewust aanwezig te zijn in mijn lichaam, vooral mijn hart. Daarmee creëer ik een liefdevol veld. Ondertussen maak ik even een lijntje van mijn voeten naar de aarde en van mijn kruin naar boven zodat ik ook richtingaanwijzers opvang. Zoals: tijd voor stilte, alleen ademen, zintuigen benutten waar ze voor gemaakt zijn…
Ja. We staan stil en kijken over het veld. Ik adem bewust en deel met hem dat ik tóch een flinterdun lijntje opmerk van hem naar zijn lichaam.
Stilte.
Ik: ‘Je zei eerst: ‘ik heb geen contact meer met mijn lichaam’ Ik zou het nu zo formuleren: ‘ik zou graag weer contact maken met mijn lichaam’ en zelfs nóg iets scherper: ‘ik voel steeds ietsje meer contact met mijn lichaam’ en misschien zelfs: ‘ik heb steeds meer contact met mijn lichaam’.’
We pakken de wandeling in flow weer op, het bos in.
Blokkade bij het hart
De wandeling doet goed zie ik, hij landt een beetje. Zijn gezicht lijkt minder klam, wel wit.
Hij staat open om het eens ánders te bekijken. Ik vraag naar zijn hart. Hoe het voelt daar en of hij kan voelen wat een tevreden ontspannen hart is. Hij beantwoordt vanuit zijn hoofd. ‘Dat zou dan misschien een gevoel zijn van …’ Ik zeg: ‘ga er eens heen met je aandacht?’ Hij verstart.
Ik zeg: ‘kun je naar je hart ademen?’ Het is alsof hij zoekt in zichzelf en er een dikke blokkade zit, die kant op. Ik merk dat het hem helpt als ik niet naar hem kijk en kijk weg, het bos in terwijl ik zeg: ‘adem eens naar je hart, met een rustige uitademing. En nog een keer.’
Stilte. Ik kijk nog steeds niet.
Ik zeg: ‘ik zal hetzelfde doen, dan ondersteun ik jouw systeem erbij te komen.’ En, terwijl ik weg blijf kijken en hem bewust wat meer ruimte geef, land ik heel bewust, in mijn hart en mijn lichaam. En dan zegt hij iets belangrijks.
‘Ik vertrouw mijn hart niet. Er is al zoveel gebeurd. En de bloeddruk was zó hoog dat de cardioloog zei dat ik een infarct krijg als ik niet aan de medicatie ga.’
Aha. Hij heeft een blokkade zodra hij uitgenodigd wordt om naar het hart te gaan door de pijnlijke herinnering. En ik zeg: ‘ik begrijp het.’ We landen even. Rust.
‘En ook nu, wil ik je uitnodigen om het ánders te bekijken.’ Ik vertel hem over de Polyvagaal theorie en dat het zenuwstelsel aan de flipper gaat zodra hij wordt uitgenodigd om naar zijn hart te gaan. En dat het helpt om mét dat flipperende zenuwstelsel te ademen. Dat hij erbij kan blijven. Nu ook. Bij dit gevoel wat hij nu rond dat hartgebied heeft. Ademend.
We wandelen, ademend, we zijn stil.
Innerlijk werk met resultaat
Vroeger zou ik onzeker zijn geweest in dit soort omstandigheden. Dan was mijn zenuwstelsel aan de flikker gegaan omdat mijn oude pijn was geraakt. Pijn wat zit op de uitzonderlijke fijngevoeligheid. De afwijzing daarvan. Maar door innerlijk werk is er tijdens mijn wandelsessies vrede ontstaan en zie ik het als een uniek talent wat ik in te zetten heb om mensen verder te helpen.
‘En weet je, je zei iets over vertrouwen in je hart..’ (ik herhaalde expres niet wat hij werkelijk zei namelijk: ‘ik heb géén vertrouwen in mijn hart.’) ‘… wat een meer helpende uitspraak zou zijn is: ‘zodra ik naar mijn hart ga met liefde, gaat mijn zenuwstelsel even op standje onveilig vanwege oude herinneringen.’
‘En dan hoef je vervolgens alleen dáár te blijven ademen. Je begeleidt jezelf zo naar standje veilig. En dat hoef je niet in je eentje te doen. Laten we sámen even bewust ademen naar het hart of naar de blokkade die je voelt vóór het hart, ook goed. Dan blijf je dáár. Je hoeft er niet doorheen.’
We ademen, komen tot stilstand en dan keert hij zich naar mij.
Terug in connectie
Ik: ‘Jeetje man, wat zie jij er anders uit. Veel rustiger. Hij: ‘Nee, het is juist heel druk van binnen nu, veel gedachten.’ Ik: ‘En tóch is er iets totaal anders aan jou.’ Hij: ‘Oja?’ Zijn huid is niet klam en er is kleur terug gekomen in het gezicht.
‘Daarnet toen we elkaar ontmoetten bij het begin van de wandeling schrok ik van je zieke uitstraling maar nu voelt en ziet het er heel anders uit.’
Ik zie dat hij probeert te begrijpen wat er dan veranderd is en dat hij het antwoord zoekt in zijn hoofd.
Ik zeg: ‘misschien gebruikte ik het verkeerde woord voor je toen ik zei: ‘veel rustiger’. Ik zie een man die nu connectie heeft in zijn lichaam. En dat oogt veel helderder. Je gezicht staat heel anders ook. Niet meer zó beroerd.’
We wandelen verder en zijn weer stil, een hele poos. En dan weet hij het te benoemen hoe hij zich voelt: rustiger, beter. Een hart wat verzacht voelt. Geen angst in zijn lichaam.
Moeizaam afscheid
Hij is vooral heel erg verbaasd wat er gebeurt door mijn aanpak. Dit heeft hij nog niet eerder meegemaakt in de contacten met de psycholoog en cardioloog.
We blijven voornamelijk stil tot het eind van de wandeling.
Het is alsof hij niet écht afscheid wil nemen, blijft nog staan bij zijn auto om nógmaals te bedanken en dat hij het fijn vindt om verder met mij te werken. De nieuwe afspraak is al gemaakt en ik zie er ook naar uit. Wie weet. Kunnen de pillen eraf zodat hij nóg beter kan voelen wat het hart hem vertelt.
Over mij:
Ik ben Sandra Brandt en sta mezelf toe het Goud in te zetten wat me gegeven is: de uitzonderlijke fijngevoeligheid en de taalkennis. Ik heb een hoog analytisch denkvermogen én energetisch bewustzijn. Dit maakt dat vooral hoogopgeleide mannen (analytisch sterk maar de weg kwijt naar het lichaam) mij vinden voor de begeleiding terug naar hun hart.
Nog maar net geland zat ze bij me in de radiostudio, nog wat onwennig, ongemakkelijk misschien maar zielsgelukkig. Met partner en dochter reisde ze de wereld rond en stak daarbij ook op een zeilschip de oceaan over van Lissabon naar Brazilië in twee maanden.
Het werd een interview over schoon schip maken en zelf aan het roer staan.
‘Alles begon enkele jaren geleden met het helder krijgen van onze intentie om op reis te gaan’, aldus Marihuela Belt. Wat dat precies betekende voor haar kun je beluisteren in deze podcast.
Ongemakkelijk en geluk
Op de boot waren douchen en een wasje draaien geen optie gedurende enkele weken. Daarnaast was Marihuela zeeziek en sliep ze amper. ‘Als je leert te dealen met ongemak ben je rijk’ zo zegt ze in de uitzending. Ze werd heel helder doordat ze geen verstoring had zoals wij dat op ‘het land’ kennen. Alleen het zien van de zee in al zijn verschijningsvormen, de zonsopgang en -ondergang maakte dat haar eigen roerige binnenwereld naar buiten kon komen en vervolgens weer tot rust kwam zoals een spiegelgladde zee. ‘De euforie die ik voelde toen we in Brazilië aankwamen heb ik eerder op het land nog nooit ervaren’.
Gevecht
De reis begon verre van ontspannen. Tijdens een eerste overstap in Helsinki was ze getuige van een gevecht op een metrostation. Een jongen schopte hierbij zijn zwangere vriendin in de buik. Ze sprong ertussen om het te stoppen en hij werd vlot meegenomen door de politie. Haar dochter was hiervan getuige. Het geheel maakte diepe indruk op haar en was angstig. Telkens als ze in een nieuwe plaats aankwamen bleef die angst terugkomen tot ze gaandeweg de reis merkte dat het niet nodig was om bang te blijven. Juist door telkens de nieuwe situaties aan te gaan kon ze er doorheen komen. ‘Nu ze weer thuis is merk ik hoe makkelijk ze op nieuwe situaties reageert’.
Samenvallen
‘Reizen, gezin, natuur en ongestoorde tijd hebben, verhogen bij mij de kans om samen te vallen met het huidige moment. Dat is een gelukzalig gevoel. Het leven is moeiteloos en vervuld. Mijn zintuigen ontvangen loepzuiver en alles is precies zoals het is zonder dat het anders zou moeten zijn. Er is geen angst en een eindeloos gevoel van liefde en dankbaarheid voor alles. Ik voel vrede.’
Meer informatie over Holding Space vind je op haar website: https://holdingspace.eu/
—-
Ongemak doorstaan is één van de Sleutels voor een Klaagvrij Leven. Het is opgenomen in ‘de Verdiepingsdag 7 Sleutels voor een Klaagvrij Leven’ op 9 maart. Beslis je deze week nog dat je meedoet? Dan ontvang je de 7 Sleutels voor een Klaagvrij Leven t.w.v. € 75 in je inbox.
‘Voor jou ook een wijntje?’ Ik ken haar nog niet. Haar stem klinkt enthousiast. Ze heeft net enkele andere moeders een glas ingeschonken en houdt nu voor mij de fles schuin alsof ze wil zeggen: ‘pak gauw een glas anders mors ik nog!’ Hier in het technieklokaal verzamelen alle ouders zich terwijl de kinderen kerstavond vieren in hun warm versierde klaslokalen. ‘Nou nee dankje ik blijf alcoholvrij ook tijdens de feestmaand’ is mijn antwoord. Ik pak een beker om wat anders in te schenken. ‘Oh’ zegt ze een stuk minder enthousiast en zet de fles neer, Ze pakt haar glas en toost achter mijn rug met enkele moeders op een mooie kerstavond.
Ongezellig
In de auto terug raak ik hierover in gesprek met mijn partner. ‘Wat gek eigenlijk dat we gezelligheid en alcohol zo aan elkaar hebben gekoppeld. Als je geen wijn meedrinkt wordt er soms gezegd: ‘doe niet zo ongezellig’ en het moment van toosten was daarnet ook alleen bestemd voor degene mét wijn zo leek het. Interessant.’
Wijntje en sigaretje
Sinds 29 september ben ik gestopt met alcohol. De avond ervóór was ik gezellig aan de praat met een vrouw in een bar en toen ik haar vroeg of ze ook een wijntje wilde zei ze: ‘oh nee hoor doe maar gewoon water, ik geef niks om alcohol’. De nonchalance waarmee ze het zei liet mij meteen kritisch naar mezelf kijken. Ik dacht: ‘hoezo zou ik er eigenlijk wel om geven?’ En waarom noemen we het met z’n allen een wijnTJE en de rokers hun sigaret een sigaretJE?
Sociaal geaccepteerd
In die tijd las ik artikelen van Bram Bakker e.a. over het effect van alcohol en hoe vreemd het is dat het gebruik sociaal geaccepteerd is. Het heeft ook nog eens een ingrijpend effect op het beloningssysteem in de hersenen. Er is steeds meer nodig om hetzelfde effect te verkrijgen. Ik merkte dat ik vooral in tijden van ongeluk eerder dacht aan een glas wijn. Ook al dronk ik er hooguit 2 á 3 per week, ik vond het mooi geweest. Ondertussen grepen mij ook enkele situaties uit mijn directe omgeving aan waarbij alcohol dagelijks werk is. Dus tijd om eens te kijken hoe erg het is om ermee te stoppen!
Alcohol als extra service
In het Concertgebouw van Amsterdam ging ik naar een prachtig concert en in de pauze stonden de tafels vol met glazen wijn. Je kon ze zo pakken zoveel je wilde. Gratis. Of misschien moet ik zeggen: ‘inclusief de prijs’. Ik vond dit ineens zo’n raar fenomeen. Ik schreef een mail erover om te voorkomen dat ik achter hun rug erover zou klagen. Het was ze nog nooit overkomen dat iemand deze gewoonte in twijfel trok en vonden daarnaast dat het niet zo erg was. We beëindigde de mailwisseling met de acceptatie van onze verschillende meningen.
Vandaag bestelde ik koffie bij een brasserie en kreeg er een borrel bij met slagroom. Gratis alcohol als extra service. En we vinden het normaal. Dat vond ik vroeger ook. Maar sinds ik geen druppel meer drink vind ik het zo gek! Sigarettenreclames zijn verboden, drankreclames niet terwijl een verbod net zo logisch zou zijn.
Alcoholvrij vraagt om uitleg
Voorheen vond ik het fijn om bij iedere ‘nee’ die ik zei tegen alcohol te vertellen dat ik geen alcoholist ben en hooguit 2 tot 3 glazen per week dronk. Maar waarom voel ik de neiging om het uitleggen? Ik denk omdat nagenoeg iedereen alcohol drinkt behalve degene die moesten stoppen i.v.m. alcoholisme.
In het technieklokaal besloot ik om alleen te zeggen dat ik geen alcohol drink zonder de uitleg. Ik zie het als leuk onderzoekje in de praktijk. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk zonder die uitleg maar was me ervan bewust dat dat kwam door mijn eigen aanname dat ze misschien mij als alcoholist zou bestempelen.
Door geen alcohol te drinken (gek genoeg zou ik deze zin ook kunnen beginnen met: ‘Door niks meer te drinken..’) ervaar ik ineens hoe sterk alcoholgebruik in ons leven zit. In het restaurant van een sauna dronk 95% van de aanwezigen alcohol. Als je visite hebt is het doorgaans normaal om alcoholische drank aan te bieden. Als je wél verslaafd bent en er van af wilt lijkt het me verrekte lastig om dat in onze cultuur voor elkaar te krijgen.
Alcoholvrij als experiment
Ben je niet verslaafd maar is het wel het eerste wat je op je boodschappenlijstje zet als de wijn op is, of kun je het echt niet voor je zien dat je een week geen alcohol in huis hebt? Zie het dan gewoon eens als experiment om een week niet te drinken. Juist nu tijdens de feestdagen. En onderzoek dan meteen hoe het is om tegelijkertijd klaagvrij te blijven ook in gedachten.
Ik zoek in deze donkere winteravond huisnummer 16 om voor het eerst een gongconcert mee te maken. Het is natuurlijk het huis met de meeste fietsen voor de deur, dat had ik kunnen weten. Het event op facebook heeft een hoop geïnteresseerden. Niels begroet me hartelijk met een kus op de wang en een heerlijke knuffel. Hij wijst me de weg door zijn huis naar de achterdeur. Niels Mooij is bewustzijnscoach en bouwde in zijn tuin een prachtige studio en een hottub. De weergoden zijn ons duidelijk goed gezind. Voor een gongconcert lijken me de hagel, storm en donder prachtige begeleiding in deze donkere avond. In de studio doe ik mijn schoenen en jas uit en geef ik de aanwezigen een hand. Het haardvuur knispert en ik zoek mijn plekje op het zachte witte kleed en pak twee bruine dekentjes. Deze studio geeft een saunagevoel maar dan met kleding aan
Ongemak doorstaan
Vir is de vrouw die ons deze avond 75 minuten lang een gongconcert zal laten beleven. Haar aanwezigheid brengt mij in het hier en nu. Ze stelt zich voor en vraagt ieder een intentie uit te spreken voor de avond. Vir vertelt dat we de geluiden en vibraties door ons heen mogen laten gaan juist als het te intens voelt en we in eerste instantie ons willen verzetten.
Ik vind het een mooie metafoor voor het leven. Het eerste wat we namelijk doen bij ongemak is ons verzetten. Dat kan door de schuld aan iets te geven voor dat ongemak, te gaan klagen. Maar doorademen en ongemak doorstaan is voor mij zo’n waardevolle oefening gebleken de afgelopen maanden!
Voeten bij elkaar
Vir nodigt ons uit te komen liggen bij de gong. ‘Als je met je voeten naar de gong ligt zullen de onderste chakra’s het meest worden aangesproken en daar zit met name je intuïtie. Je kunt ook kiezen om met je hoofd ernaar te liggen, dat is intenser.’ Ik weet niet goed wat ik van chakra’s vind of geloven moet. Niels kiest ervoor met zijn hoofd in de buurt te liggen, de rest doet dat met de voeten.
Het valt me op dat ieder dicht naar elkaar toe schuift. In een halve cirkel liggen wij, drie mannen, vijf vrouwen en één meisje van tien jaar vlakbij elkaar. Stilte. Hagel. Storm. Het knisperen van de kachel.
Contact vanuit de essentie
Ik voel contact met de mensen hier. Gewoon vanuit het feit dat we allen mens zijn. Geen woorden nodig bijna. We hebben alleen onze naam en intentie uitgesproken verder niks. Geen uitleg over wat we doen in het dagelijks leven, hoe oud we zijn en waar we wonen. Het meisje naast me zei: ‘mijn intentie is tevredenheid’. Ik was even verbaasd over de wijsheid die ik bij haar voelde waarna ik mijn naam zei en mijn intentie uitsprak: ‘acceptatie van liefde’.
Zodra ieder geweest is wordt het stil. Mijn oren spitsen zich richting gong. Hoor ik die nou? Het enige wat ik van een gong weet is dat je er een keiharde dreun op kan geven om de beurs te openen in Amsterdam. Ik open mijn ogen en zie op de muur de schaduw van Vir. Ze zit achter de gong in het zachte oranje licht van de zoutlamp.
Gongconcert in contact
Ik zie dat haar schaduw zachtjes op de gong slaat. Ik sluit mijn ogen en ontspan. De gedachten laat ik op z’n beloop. ‘Moest het niet stil zijn in mijn hoofd, of moet ik daar niet voor werken?’ Ik laat het z’n gang gaan en geniet van de klanken van dit bijzondere gongconcert.
Na enige tijd leg ik mijn jas over me heen, ik heb het fris en wil het liefst dat iemand opstaat om mij in te stoppen.
De voeten van het meisje rechts naast me raken de mijne. Ik vind het fijn en vraag me af waarom ik niet mijn voeten ook tegen de man links van me leg. Geforceerd afblijven van het lichaam van een ander is ook niet wat ik wil meer. Een scheidslijn tussen respect en behoefte. Of zit het anders? Misschien is het niet respect óf behoefte maar respect voor je behoefte én die van elkaar.
Uitgeslapen
Ik voel me geborgen door het contact met de voeten van het meisje. Helemaal er kunnen zijn zonder spanning op dat fysieke vlak(je).
De groep en de vibraties van de gong gaan in elkaar op tezamen met het knisperende kacheltje en de natuurgeluiden buiten. We zijn één en zelfs dat valt weg. Het IS.
Ik schrik op als Vir’s rok zachtjes m’n gezicht raakt als ze langs ons loopt met een lieflijk tingelende windgong. Het is voorbij.
We komen rechtop. Sommigen hebben even geslapen. Ook degene die niet geslapen heeft voelt dat wel zo. Voor mij was het een dag sauna maar dan met echte verbinding vanuit de essentie van ons mens-zijn zonder woorden.
Hoofd in mijn schoot
We zitten nog zeker twintig minuten in stilte bij elkaar, drinken chai thee met havermelk en choco balletjes. Vir nodigt ons daarna uit om te delen hoe het was waarop ik grappend zeg: ’tja, vragen om feedback nadat je chocola hebt uitgedeeld is wel vragen om complimenten’. We genieten na.
Dan legt het meisje ineens haar hoofd in mijn schoot. Haar moeder glimlacht naar me. ‘Geven en ontvangen is ook een kunst zeg ik’ en dan leg ik mijn handen langs haar gezicht en focus me compleet in het moment. We geven elkaar een bijzonder moment.
Met dit gevoel wil ik vaker zijn. Met volwassenen en met kinderen. Contact vanuit de essentie. Fysiek contact niet wegstoppend vanuit schaamte of gedachten dat het ongepast zou zijn. Een bijzondere avond waarbij het gongconcert een vorm laat zien van dat wat ik al zo’n tijd verlang.
Meer info over het gongconcert en contact vanuit essentie:
Met de komst van de eerste pepernoten in september lijkt een klaagvrije kerst ver te zoeken. Want direct denken we aan de verplichtingen. Bij wie gaan we de eerste en bij wie de tweede kerstdag doorbrengen? Er moeten weer kadootjes komen en hoe houden we alles gezellig en iedereen tevreden? ‘Gedoe is pas gedoe als we dat zo noemen’ aldus Frank Schurink, schrijver van het boek Gedoemanagement. Ik kan me er in vinden, maar hoe nu verder? Laten we beginnen bij het begin.
Klagen over verplichtingen
Een verplichting is maar een woord maar wel één wat een vervelend gevoel oproept. We moeten iets en dat is per definitie iets wat we niet echt willen. Het wordt door een ander opgelegd en we hebben geen keuze, tenminste als we dat zelf geloven. Kijk en daar zit het ‘m in. Definiëren we het als gedoe dan is het gedoe. De enige uitweg die we dan nog hebben is er over te klagen achter de ruggen om. En klagen werkt aanstekelijk want voor je het weet gaan de ervaringen over en weer onder het mom van ‘je hart luchten’. Ieder jaar opnieuw. Zonder dat er iets verandert. Maar het kan anders.
Wees de toeschouwer van je brein
Om van kerstverplichting naar verlichting te komen is het goed om ons patroon onder de loep te nemen. We kunnen hiervoor terug naar de rol die onze jeugd gespeeld heeft maar mijn voorkeur gaat uit naar een lichtere variant. Laten we gewoon onderzoeken wat er in ons hoofd afspeelt als we denken aan kerst. We zijn even toeschouwers van ons brein. We produceren gedachten, we zijn ze niet.
Stel jezelf de volgende vragen:
Heb ik er echt geen zin in of ligt er een frictie op een ander punt? Denk bijvoorbeeld aan de behoefte aan minder werkstress in de periode voorafgaande aan de kerstvakantie.
Klopt het wel dat er iets moet? En van wie moet dat dan?
Als het om een verwachting gaat van mijn schoonmoeder (bijvoorbeeld) wat is er dan mis mee dat zij dat verwacht? En wat is er mis mee om zelf een andere behoefte te hebben dit jaar?
Misschien denk je nu: ‘allemaal lief, leuk en aardig maar het wordt nou eenmaal wel verwacht van me dat ik kom met kerst. Niks verlichting, dikke verplichting!’
Kerst en de innerlijke criticus
Het wordt tijd om een switch te maken als je het klaagpatroon rondom kerst wilt veranderen. Nu komt het naar jou idee nog doordat je schoonmoeder jou verwacht maar als je dat blijft aannemen ben je stuurloos.
‘Ja maar het wordt toch echt gewoon van ons verwacht’.
Op zich is deze uitspraak gewoon een verzameling woorden en ligt het alleen in jou welk gewicht je er aan geeft. En dit is de switch die ik bedoel. Het is jouw innerlijke criticus die zegt: ‘je mag een ander niet teleurstellen’ of ‘wie ben jij nou helemaal om er zo’n toestand van te maken’. En dat komt, zegt men, dan toch weer uit de kindertijd waarin deze criticus ervoor zorgde dat je je naar wens ging aanpassen opdat je de verzorging kreeg die nodig was. Maar we zouden niet de jeugd induiken en gewoon in het hier en nu aan de slag met een verlichtte kerst 🙂
Toch best gezellig
Misschien zeg je ieder jaar na het bezoek aan je schoonfamilie dat het eigenlijk best gezellig was. En dat terwijl je er vooraf weerstand tegen voelde. Dan volstaat de herinnering aan het moment ná kerst dat je het allemaal toch wel prima vond en kun je nu stoppen met klagen. Natuurlijk is er niks mis mee om je aan te passen aan anderen. Sterker nog als je je in een groep (familie in dit geval) begeeft is het voor het geheel prettig als de leden zich enigszins aanpassen aan de, vaak onuitgesproken, groepsregels.
Maar wil je echt eens heel wat anders? Doe dan mee met de volgende schrijfoefening.
Durf te dromen
Welk patroon we ieder jaar instappen is ons wel duidelijk maar wat we dan ánders willen niet. In de volgende oefening maken we onze droomkerst concreet.
Wat je nodig hebt is een vel papier en een pen of stift in je favoriete kleur. Vul onderstaande zin aan en blijf vervolgens 5 minuten schrijven. Als je in je hoofd de criticus voorbij hoort komen die tegen je zegt: ‘ja maar dat kan je toch niet maken’, dan schrijf je op dat je die voorbij hoort komen en gaat vervolgens weer verder met het beschrijven van jouw droomkerst.
Begin met de zin: ‘Als ik mezelf toesta om de kerst te beleven op mijn manier dan… ‘ schrijf 5 minuten verder.
Je hebt nu een beeld gecreëerd en je droom helder. Je ziet jezelf misschien op vakantie nippend aan een koel drankje op het strand of met je allerbeste vriend(in) uitgaan in Berlijn. Stap nu uit de vorm en zak af naar de intentie, het bijbehorende onderbuikgevoel. Waar is het je eigenlijk om te doen? Welke waarden zijn voor jou belangrijk? Wat voel je precies bij dat beeld wat je had gemaakt?
Klaagvrije kerst 2017
Tijd om wakker te worden. We stappen van de droom naar de realiteit wat past bij kerst 2017. De eerste stap deed je daarnet al. Je ging van een droomkerst naar het bijbehorende onderbuik gevoel. Je hebt duidelijk gekregen wat je echt belangrijk vindt.
Nu wordt het tijd voor de volgende stap namelijk: geef je creativiteit de ruimte. Focus op je intentie voor aankomende kerst. Waar is het je écht om te doen. Probeer het te tekenen, zing het onder de douche en praat er over met anderen. Nu niet vanuit klagen maar vanuit je onderliggende behoefte en je zoektocht naar passende vormen. Je zult zien dat deze manier van praten net zo aanstekelijk is als klagen. Maar dan een stuk pro-actiever.
En weet je het even niet? Laat het los maar geef je onbewuste een hoe-vraag mee. ‘Hoe kan ik mijn wensen en waarden terugzien in de aankomende kerst?’ Zomaar enkele ideeën wat je kunt doen:
je familie vertellen dat je het anders wilt doen maar nog niet goed weet wat. Je deelt wel je onderliggende wensen zoals ‘warm contact, rust, gezelligheid’.
duidelijk maken dat je dit jaar waarschijnlijk niet langskomt maar iets anders gaat doen.
het initiatief nemen om een andersoortige invulling van het familiebezoek te doen. De behoefte om bijvoorbeeld eens een ander gesprek te hebben ligt zeker niet alleen bij jou gezien de initiatieven die er op dit vlak zijn. En wat dacht je van een wandeling of samen zingen?
En waarom zouden we elkaar niet gewoon eens vragen hoe ieders droomkerst eruit ziet? Misschien snakt zelfs jouw schoonmoeder naar een kerst met alleen vrienden.
Tijd voor reflectie
Is jouw klaagzang over de aankomende verplichtingen een uiting van een behoefte op een breder vlak dan alleen de kerst? Dan is het misschien tijd om te bedenken waar je klaar mee bent. Als je alles hebt gehad stap je over naar dat waar je juist klaar voor bent. Het geeft lucht en brengt je focus terug naar mogelijkheden en wensen. De wintertijd kun je nota bene goed gebruiken voor reflectie op je (werkend)leven. Zit je nog in een rush en heb je hier geen tijd voor? Kijk tijdens de kerstvakantie geen beeldscherm in de avond en voila, je hebt uren de tijd om te mijmeren, in bad te gaan en op tijd te gaan slapen.
Zucht van verlichting
Ik breng mensen graag terug in contact met hun eigen weten tijdens een gewoon en tevens bijzonder gesprek op de werkvloer. Als het ze lukt weer te luisteren naar zichzelf ontstaat vanzelf gezond gedrag. We zijn massaal vervreemd geraakt van de signalen uit ons lichaam. Onze ratio wordt namelijk overbelast door prikkels terwijl we ook nog te weinig bewegen. Meer tijd voor mentale en fysieke rust, muziek en beweging brengt dat contact met ons onderbuikgevoel weer terug. Zo kunnen we er beter naar luisteren en ernaar handelen. En dat geeft met de nodige oefening (een zucht van) verlichting. Dat luisteren naar de onderbuik is het ingrediënt voor een Klaagvrije kerst.
Tips voor de kerst
Maak een wandeling met je familie en deel waar je energie van krijgt.
Aan de koffie met je familie vertel je elkaar wat je het meest hebt gewaardeerd in het afgelopen jaar.
Het kerstdiner kun je bijzonder maken met het tafellaken van Jumpmovement. In 7 stappen naar een super verbinding met jezelf en elkaar.
Na het kerstdiner voer je middels de kaartjes van vertellis een ander gesprek.
Klaagvrij Nieuws
Wil je op de hoogte blijven van Klaagvrij Nieuws? Lees hier die van november of schrijf je direct in voor het volgende nummer.
Sparren over Klaagvrij in je bedrijf kan door een mailtje te sturen naar info at sandrabrandt.nl. Kijk alvast voor een impressie op Inspiratietour.
Als intensive care verpleegkundige durfde ik mijn unieke inbreng niet voldoende te geven in mijn werk. Tezamen met mijn neiging om taken op me te nemen die anderen lieten liggen ervaarde ik zoveel stress dat ik het werk niet langer kon volhouden.
Ingeving de kop ingedrukt
Op Valentijnsdag bijvoorbeeld stond ik in de koffiekamer en had ik de ingeving om een kar klaar te maken compleet met koekjes en verse koffie voor de gezinsleden van de patiënten aan de beademing. Ik zag me ermee door de klapdeuren naar binnen komen als grote verrassing.
Doorbreken van patronen
Maar de klapdeuren werden normaliter alleen voor een acuut geval gebruikt als een patiënt zo snel mogelijk naar de operatiekamer moest bijvoorbeeld. Daarnaast was het gebruikelijk op deze afdeling om op de achtergrond te blijven tijdens het bezoekuur.
Er kwam ook nog eens bij dat de sfeer onder de collega’s erg ingetogen was deze ochtend.
Kortom: ik durfde niet. De ingeving die ik had zou de sfeer doorbreken. Terwijl dat juist de bedoeling was omdat ik volledige en liefdevolle aandacht wilde geven aan de familieleden. Toch stopte ik mijn ingeving weg, liet de koffiekar leeg achter en nam de gebruikelijke deur naar de intensive care om me ingetogen bij mijn collega’s te voegen. Het ontbrak me aan lef en ik heb er nu, 20 jaar later, nog spijt van.
Altijd eigen baas
Uiteindelijk zijn we allemaal baas over onze tijd. Of niet? Lang heb ik het niet geloofd. Toen zag ik het zo: het grootste deel van de week bestaat uit ‘de baas z’n tijd’ en daarnaast heb je ‘je eigen tijd’ wat overigens vol kan zitten met ‘verplichtingen’. Dat beeld werd voortdurend bevestigd om mij heen.
Maar hoe meer ik besef dat we maar één leven hebben en het voor mijn lieve connecties ook zomaar over kan zijn, hoe meer mijn missie zich laat zien.
‘Mensen wakker kussen opdat de kostbare levenstijd naar werkelijke tevredenheid wordt ingevuld’.
En ‘werkelijk’ is dat wat we voelen dat klopt. Dus in contact met zowel het hoofd als het hart. En ’tevredenheid’ betekent niet een voortdurend zoeken naar een staat van gelukkig-zijn. Het betekent ook niet dat we alle moeilijke situaties en beslissingen uit de weg moeten gaan. Tevredenheid betekent het gevoel wat je krijgt als je kijkt naar je leven nu en ziet dat dat oké is op dit ene moment wat IS. En hoe mooi is het als we meer van deze mini momentjes van wérkelijke tevredenheid verzamelen!
Verzamel kostbare mini momentjes van wérkelijke tevredenheid.
Euthanasie
Vijf jaar geleden kon mijn vader verlost worden uit zijn lijden middels euthanasie. Ik besloot de 24 uur voorafgaande aan hét moment compleet in contact met ieder nieuw moment te beleven én dat ik zou luisteren naar dat wat er nodig was in ieder nieuw moment.
Telkens als de angst me naar de strot greep was dat omdat ik dacht aan de dag erna waarop ‘het spul’ zou worden aangehangen. Ik gebruikte deze momenten om mezelf tot de orde te roepen en weer terug in het hier en nu te komen.
Geen spijt
24 uur lang deed ik wat ik mezelf had opgedragen. Nu 5 jaar later heb ik een heel goed gevoel over deze tijd. Ik heb nauwelijks stress ervaren en heb van niets spijt.
Waarom had ik nu wel het lef om te luisteren naar mijn ingevingen en jaren daarvoor als verpleegkundige op de intensive care niet? Was het omdat het een letterlijke kwestie van leven en dood was? Dat heeft zeker geholpen denk ik.
Ingevingen op waarde schatten
Hoe zou het zijn als we niet hoeven te wachten op een moment als deze om open te zijn voor onze ingevingen en die op waarde schatten? En om het lef te hebben hier wat mee te doen?
Eva Jinek in gesprek met Hansje Bunschoten zei zoiets als: ‘Je zou willen dat je het niet nodig hebt om terminaal verklaard te worden voordat je tot de o zo belangrijke inzichten komt.’
Afzien is beter
Fascinerend hoe we onze kostbare tijd besteden op een manier die vaak niet in lijn is met wat er werkelijk klopt voor ons.
Misschien heb je (onbewust) geleerd, net als ik, dat hard werken en afzien beter is dan plezier maken en op gevoel keuzes maken.
In een live presentatie van Bram Bakker bij ‘Check je Werkstress’ werd snel duidelijk dat het van belang is om weer terug in het lichaam te komen zodat je de belangrijke signalen van teveel stress kunt opmerken. ‘Laat meer en meer los wat je energie kost en voeg toe wat je energie geeft.’ aldus Bram in gesprek met de kijker over burn-out.
Klaagvrij én oprecht
En je kunt ieder moment opnieuw kiezen. Vullen we ons gesprek met negatieve energie? Blijven we klagen? Of proberen we eens wat anders en vragen we elkaar naar het mooiste momentje van de dag? Wat is er de afgelopen week gebeurd waar we meer van willen?
Voel je je slecht en is je neiging om erover te klagen? Probeer eens klaagvrij te blijven en toch recht te doen aan je onderliggend gevoel. Wat gebeurt er dan?
Als we aannemen dat de tijd die we hebben toch echt in onze handen ligt, wat zouden we dan nu doen of laten? Wat zouden we eens willen uitproberen, gewoon speels kijken als zijnde experiment?
Laten we onszelf meer en meer toestaan om te genieten, plezier te maken en vanuit liefde te kijken naar het leven. Sta vaker stil bij je successen. Dat kan zelfs met een discolamp op het werk aldus Arjen Boekhold.
Dit artikel schreef ik voor het Linkedin platform en kun je dus ook hier vinden.
Ze vertrok naar Ibiza, had haar dochter uitgeschreven van school en zou gaan werken als danseres en ook sieraden verkopen op de markt. Maar het ging anders. ‘De natuur riep me, ik moest weg van die drukke markt en urenlange wandelingen in stilte maken.’ aldus Anika Vervloet tijdens het interview voor Het Heldere Uur. Inspiratie voor het maken van een dansvoorstelling ontbrak en ze koos voor dat wat als vanzelf ging. En dat bleef ze 2,5 jaar lang op Ibiza doen.
Alert voor de buurman
Ze koos daar in de natuur om vanuit zichzelf te leven in plaats vanuit dat wat moet, vanuit doelen, vanuit doen. Dat wat ze deed wou ze alleen nog vanuit ontspanning en vreugde doen, zelfs het afwassen. ‘We leven vaak toe naar het einde van de werkdag of het moment dat de kinderen op bed liggen, maar wat dan?’ Anika meent dat we de tv aanzetten om het gat te vullen waar we in vallen als alles gedaan is wat moet. Maar wat nu als je dat gat juist als je uitgangspunt van leven neemt. Dat moment van niet-weten, van niks meer hoeven doen.. ‘Als ik buiten was op Ibiza en de buurman hoorde aan komen lopen merkte ik lichte spanning, alsof ik schuld had en hij me kwam vertellen dat ik iets verkeerd had gedaan. Daar wilde ik allemaal van loskomen’.
Wat wij kunnen leren van een leven op Ibiza op de radio
Het hele interview is 22 april om 19u bij Studio Alphen in Het Heldere Uur te horen via deze link. Of via uitzending gemist vanaf maandag via deze link.
Meer radio
21 april om 14.30u ga ik met Ron Kas van NPO 5 in gesprek over Klaagvrij Leven in het programma Open Huis. Te beluisteren via deze link of gewoon op de radio.
