SandraBrandt.nl

Categorieën
Blog

Conflicten en de kracht van aanwezigheid

Je zou het bijna vergeten maar daar waar hard gewerkt wordt, zoals in de zorg, vinden geen teamoverleggen meer plaats. Ondertussen zijn werkprocessen veranderd door nieuwe maatregelen. Dat veroorzaakt de nodige onrust en roept vragen op. Nu zijn mensen creatief genoeg en blijft sparren mogelijk ondanks het gebrek aan vaste overlegvormen.

Van mug naar olifant

Toch wringt het hier en daar, sudderen spanningen verder en worden kleine onenigheden grote conflicten. En dat is jammer. Het is fijn om daarin iets te kunnen betekenen. Gewoon als collega, als medemens of (zoals ik) als teamcoach. En hierbij is aanwezigheid van cruciaal belang. Niet door gewoon erbij te zijn maar door er écht te zijn. Met je hele aandacht, ook in je eigen lichaam. Dat is fysiologisch te verklaren, heel simpel. In het filmpje leg ik uit hoe dat werkt en hoe ik het inzet.

Conflicten en de kracht van aanwezigheidFysiologische verklaring

Er is een zenuw actief als we ontspannen zijn, eentje die ons vertelt dat we veilig zijn. En dat is de Ventrale vagus. Het ventrale deel van de nervus vagus, de 10e hersenzenuw. Deze is o.a. verbonden met hart, tong, ogen en oren. En dat is te herkennen aan ontspannen oogcontact, de mogelijkheid om de omgeving in ons op te nemen en ook doordat we makkelijk uit onze woorden komen. Zodra we getriggerd worden, vaak onbewust, gaan andere delen van ons zenuwstelsel in actie. Denk aan het sympathisch zenuwstelsel dat ons in gereedheid brengt om in beweging te komen. We zijn klaar om te vechten (ruzie maken, lichtelijk in verzet gaan) of vluchten (weglopen uit de situatie bijvoorbeeld). Dit is allen bedoeld om daarna weer terug te keren in veiligheid. Het dient ons. Vaak. Maar zeker niet altijd. Hoe vaak ben je niet in de stress geschoten terwijl dat eigenlijk niet nodig was. Puur op basis van oude ‘pijn’ wat getriggerd werd maar niets met dat moment te maken had eigenlijk.

Aanwezigheid

Door te trainen in aanwezigheid (zie sleutel 2 Open aandacht in het boek Klaagvrije maandag) activeer je de ventrale vagus en vertel je je lichaam dat je veilig bent. En sterker nog: je vertelt andere zenuwstelsels om je heen dat het hier veilig is. Anderen resoneren mee. Mocht je dus een derde willen zijn bij een conflict om collega’s te ondersteunen in het uitspreken van hun strubbelingen, zorg dat je helemaal in rust en aanwezigheid komt en blijft. Er is zo veiligheid in de ruimte wat maakt dat ieder zich makkelijker durft uit te spreken.

 

Uiteraard is er veel meer te vertellen en nodig bij de aanpak van conflicten. Daarover later meer. De basis is echter telkens die aanwezigheid.

Meer weten?

info at sandrabrandt.nl

 

Hartegroet,

Sandra Brandt

Categorieën
Blog

Een pas op de plaats brengt je verder

Tijd voor nieuwe plannen

Corona maakt ons wakker met een hele nare ringtone terwijl we net zo lekker lagen te dromen. Het laat ons duidelijk zien dat we geen grip hebben op wat ons overkomt. Hoe we ermee omgaan is echter wel aan ons. Zo kun je blijven klagen over trainingen die hadden moeten plaatsvinden. Het brengt je alleen niet verder. Deze tijd vraagt, of beter gezegd eist, een pas op de plaats. Maar niet passief afwachtend. Want zoals Inspirator Joe Dispenza zei: ‘If you’re waiting, youre not creating’. Deze tijd geeft nu ruimte voor reflectie, ruimte om tot rust te komen en om nieuwe plannen te maken. Het is van essentieel belang om uit de klaagmodus te komen want dat is funest voor je creativiteit.  

 

Kom uit de klaagmodus en sta open voor inspiratie. 

 

Van klagen naar creëren 

Als je klaagt, verzet je je tegen wat is. Nu is dat niet per se een probleem, je hebt er misschien alle redenen voor. Maar om nieuwe plannen te kunnen maken, is het belangrijk om je open te stellen voor ingevingen, voor inspiratie. Dat werkt niet als je in een klaagmodus zit. Let vandaag eens wat vaker op je klagende gedachten en uitspraken, en kijk wat ervoor in de plaats kan komen. Wees hierbij vooral nieuwsgierig in plaats van zelfkritisch. Nieuwsgierigheid geeft namelijk een open ontspannen houding. En dat is nodig om tot nieuwe inzichten te komen. Zelfbeklag zorgt juist voor een gespannen houding en dat slaat de inspiratie dood. Een andere goede manier om te ontspannen, is dagdromen. Want om plannen te kunnen maken moet je durven dromen. 

 

Durf te dromen 

Als je niet gelooft dat je beter uit deze zogenoemde crisistijd kunt komen, zul je ook geen stap verzetten. Sta jezelf toe dat het ook voor jou mooier mag worden. Droom groots, schrijf het op, spreek het uit en doe het een aantal keren per dag. Plak je droom op je spiegel of schrijf het in een schrift dat je op je nachtkastje legt. Er is alleen één lastpak die je tegenkomt als je gaat dromen: de innerlijke criticus.    

 Ook het Klaagvrij nieuws ontvangen? Schrijf je hier in.

Tackel je innerlijke criticus 

Zodra je droomt over je wenselijke situatie laat je je hart spreken. Grote kans dat je dan je innerlijke criticus ontmoet. Degene die van jongs af aan probeert om jou te beschermen. Maar ook degene die, als je niet oppast, jou kan beletten om in beweging te komen. En dat doet hij door bijvoorbeeld tegen je te zeggen: ‘Wie ben jij nou helemaal?’ of: ‘Dat lukt jou toch nooit! Doe nou maar gewoon.’ Laten we hem nu geen lastpak meer noemen, want hij laat ons ook zien dat we meer naar ons hart willen luisteren. Hij komt per slot van rekening alleen op dat soort momenten om de hoek kijken. En weet je nog: uit de klaagmodus komen helpt je om open te staan voor inspiratie. Dus ook uit de klaagmodus jegens de innerlijke criticus.  

Als je ondanks de innerlijke criticus toch je hart blijft volgen, iedere dag een stapje, zul je merken dat het je steeds makkelijker afgaat. Je breidt langzaamaan je comfortzone uit. Beter iedere dag een klein beetje, dan af en toe een grote sprong. Voed daarbij jezelf door bijvoorbeeld te luisteren naar een passende podcast en spreek inspirerende mensen in je netwerk.  

Durf dus te dromen, destilleer er kleine te nemen stappen uit en zet er iedere dag één. 

 

Hartegroet,

Sandra

 

Sandra Brandt is auteur van Klaagvrije maandag. Zij is zzp’er, moeder van 3 kinderen en traint zichzelf in klaagvrij leven sinds 2015. Hoe kijkt zij naar deze tijd vanuit het klaagvrij gedachtegoed? 

In de volgende column: ‘Uitstekende zelfzorg in crisistijd.’ 

Lees het vorige blog: Kansen in crisistijd

Categorieën
Blog

Boeklancering achter de schermen

Zo ziet angst eruit als je erin gelooft

Na 4 jaar trainen alsof het iedere dag klaagvrije maandag is was het zover. Op maandag 27-1 was de boeklancering van mijn boek Klaagvrije maandag, 7 sleutels voor een rijker leven. Ik geef jou een persoonlijk inkijkje achter de schermen om te laten zien hoe angst je kan verlammen maar vooral hoe je mét angst het mooiste creëren kunt.

Deze dag startte met een interview bij radio Veronica, daarna was de signeersessie en ‘s avonds de klaagvrije maandagshow.

Klaagvrij bij Giel Beelen

Ik ben vanaf 2.30u wakker, het lukt me niet meer de slaap te vatten.

Om 7u sta ik in de studio met Giel Beelen, een bijzondere ontmoeting na het eerste interview in 2015. Destijds was er de eerste Klaagvrije maandag op Facebook waar veel mensen aan meededen nadat Giel me in de uitzending haalde. Het was ook de dag dat ik besloot te doen alsof het iedere dag klaagvrije maandag is en dáárover een boek te schrijven. Nu, 4 jaar later, is het af en werd de cirkel rond door live bij Giel te zijn en het eerste boek aan te bieden.Giel ontvangt het boek

Vervolgens reed ik naar het café waar ik 5 tot 7 dagen in de week zat in 2019 en het boek schreef. Daar was de signeersessie, ik ging er eerst in de make-up. Super fijn allemaal. Toen kwamen er enkele afmeldingen voor de Klaagvrije maandagshow die avond. Er kwam een enkele nieuwe aanmelding bij na het interview bij Radio Veronica die ochtend maar niet wat ik verwacht had.

Innerlijke criticus aan het stuur

Ik dacht thuis even een paar uurtjes tot rust te komen, siësta, bijslapen voor de show. Maar dat ging niet. Ik raakte compleet van de kaart.

Daar was angst. De innerlijke criticus kwam aan het woord en dit keer geloofde ik het: ‘vanavond zal blijken dat het niks betekent wat je doet’ en: ‘krijgen ze toch gelijk’ (enkele mensen die dit soort uitspraken in realiteit deden in mijn leven of anderszins zich negatief over me uitlieten maar heel dichtbij me stonden) Ik had de Vorstin afgehuurd in Hilversum en dacht dat er te weinig mensen voor de (dan te grote) ruimte zouden komen. Ik zag een dikke afgang voor me. Overigens gaat sleutel 4 voor een rijker leven volledig over de innerlijke criticus in het boek.

Ik waste de make-up van mijn gezicht en lag op de bank.

Mijn lijf voelde ziek, het leek alsof ik koorts had. Vroeger zou ik hiervoor ‘duiken’. Erkennen dat het allemaal niks was wat ik deed met m’n leven. Makkelijker. De criticus gelijk geven. Even stond ik voor de keuze om te cancelen.

Ik appte deze foto van hoe ik erbij lag naar Erik Jumelet die de avond zou vastleggen op film met de reactie: ‘het is vast een verkeerde beslissing geweest om te investeren in je actie vanavond want ik lig er nu zo bij. Ik voel me slecht.’ Alsof je een hert in de koplampen ziet kijken.

De klok tikte verder. Inmiddels was het 2 uur later en toen belde ik huilend Ineke Hurkmans. Zij zou die avond mensen empoweren met haar Jump movement. Ik deed daar iets wat cruciaal is om te doen als je je bar slecht voelt: een lijntje leggen met iemand die je vertrouwt, uitreiken naar buiten.

Mijn grootste angst werd nu toch echt werkelijkheid. Dacht ik. Geloofde ik. Het gesprek deed ‘n beetje goed. Ik kon zelfs als een boer met kiespijn zeggen: ‘het wordt niet de klaagvrije maandagshow maar de ‘naar de kloteshow.’

Met de angst aan de hand

Het was tijd om te vertrekken naar de Vorstin in Hilversum. Ik kon het echter niet op wilskracht. Die reserves had ik niet en ik wil niet leven met de ‘zweep erover’ om ‘mezelf ertoe te zetten.’

Dus ging ik mét de angst aan de hand, de auto in. Aanwezig, middenin het ongemak (sleutel 5 voor een rijker leven, in mijn boek Klaagvrije maandag).

Om 19u zouden de deuren openen voor de deelnemers, ik kwam om 17u aan. En ik had er he-le-maal geen zin in. Dat had ik nooit gedacht. Mijn drumdocent Kevin Smal stond al bij de artiesteningang met een glimlach. Ik zei: ‘ik ga je een knuffel geven én huilen. Ik voel me zó slecht én ik heb er helemaal geen zin in.’

We gingen naar binnen. Ik mét de angst.

Mét het nare gevoel. In aanwezigheid. Zonder mezelf te forceren.

Terug in een liefdevol hart

Ik had 2 uur lang de tijd om te landen in mijn hart. En dat deed ik. Terwijl Jackie Teerenstra en Andy Janssen hun soundcheck deden, de technici hun ding, Kevin alles klaarzette (waarbij ik nog de lead nam om hem te vragen het te verplaatsen naar de andere zijde van het podium). Marieke van Dam was m’n buddy en coach de dagen ervoor. Ze haalde een salade voor me en liet me verder met rust.

Met een hand op m’n hart be

woog ik rustig op het mooie lied van Jackie. Je ziet het in dit filmpje (klik op afbeelding).

Een uur voor de deuren open gingen zei Kevin: we moeten wel even drummen nog he?

En dat deden we. En als het ‘mis’ gaat met het drummen in zijn bijzijn dan voelt dat nooit als ‘mis’. Dat zag ik in het filmpje wat ik gisteren ineens ontdekte. Zonder publiek.

Hierna voelde ik me beter. Geland. In vertrouwen. In contact met mezelf en ‘mijn team’.

De klaagvrije maandag show must go on

Een kwartier voor opening vroeg ik mijn team bij me op het podium en vroeg ze allemaal de schoenen uit te doen en die uit te houden. Dat wilde ik ook van de deelnemers de hele avond. Landen.

De armen over elkaars schouders, in een cirkel. Ik zei: ‘ik wil dat we nu even uit de taken komen. Jullie zijn druk bezig alles klaar te maken voor opening maar nu is het tijd om te landen. In jezelf. En te voelen waar je het ook alweer voor doet. Want je doet het niet voor mij. Ieder draagt iets bij vanuit zijn/haar passie.’

We bleven stil en landden … En toen vroeg ik ieder 1 woord te geven om daaraan geluid te geven.

Erik voegde er nog een doeltreffende oefening aan toe voor ons allemaal om even alles los te schudden.

En toen konden de deuren open.

Creatiekracht pur sang

Het werd éxact de avond die ik voor me zag toen ik mezelf toestond te visualiseren hoe zo’n avond toch op z’n mooist kon zijn. Als een begrafenis bij leven. Zo’n avond waarbij iedereen zich gedragen voelde in een veld van liefde, besefte wat er eigenlijk écht toe doet en er helemaal mocht zijn.

Op de terugweg in de auto zei een vriend: heb je gezien dat exact het juiste aantal mensen er was? Er was welgeteld 1 stoel over.

En het ging niet om die stoel i know. Het was exact wat het zijn moest. Alles.

Zo’n 40 mensen met een mooie verbinding die ontstond.

Met de angst aan de hand, de moed gevoed en dan tóch het podium letterlijk en figuurlijk pakken, niets van jezelf in de schaduw houden, in het licht gaan staan zónder jezelf te overschreeuwen, zonder ‘het op wilskracht’ doen maar in verbinding, met je eigen liefdevolle hart en daar vanuit in liefdevol contact met de mensen om je heen. DAT IS een rijk leven. Je leest er alles over hoe het ook voor jou mogelijk is. www.klaagvrijemaandag.nl

 

Meedoen met de 7 weken klaagvrij? Schrijf je in voor het Klaagvrij nieuws. We starten 2 maart.

 

Hartegroet,

Sandra