Ik zoek in deze donkere winteravond huisnummer 16 om voor het eerst een gongconcert mee te maken. Het is natuurlijk het huis met de meeste fietsen voor de deur, dat had ik kunnen weten. Het event op facebook heeft een hoop geïnteresseerden. Niels begroet me hartelijk met een kus op de wang en een heerlijke knuffel. Hij wijst me de weg door zijn huis naar de achterdeur. Niels Mooij is bewustzijnscoach en bouwde in zijn tuin een prachtige studio en een hottub. De weergoden zijn ons duidelijk goed gezind. Voor een gongconcert lijken me de hagel, storm en donder prachtige begeleiding in deze donkere avond. In de studio doe ik mijn schoenen en jas uit en geef ik de aanwezigen een hand. Het haardvuur knispert en ik zoek mijn plekje op het zachte witte kleed en pak twee bruine dekentjes. Deze studio geeft een saunagevoel maar dan met kleding aan
Ongemak doorstaan
Vir is de vrouw die ons deze avond 75 minuten lang een gongconcert zal laten beleven. Haar aanwezigheid brengt mij in het hier en nu. Ze stelt zich voor en vraagt ieder een intentie uit te spreken voor de avond. Vir vertelt dat we de geluiden en vibraties door ons heen mogen laten gaan juist als het te intens voelt en we in eerste instantie ons willen verzetten.
Ik vind het een mooie metafoor voor het leven. Het eerste wat we namelijk doen bij ongemak is ons verzetten. Dat kan door de schuld aan iets te geven voor dat ongemak, te gaan klagen. Maar doorademen en ongemak doorstaan is voor mij zo’n waardevolle oefening gebleken de afgelopen maanden!
Voeten bij elkaar
Vir nodigt ons uit te komen liggen bij de gong. ‘Als je met je voeten naar de gong ligt zullen de onderste chakra’s het meest worden aangesproken en daar zit met name je intuïtie. Je kunt ook kiezen om met je hoofd ernaar te liggen, dat is intenser.’ Ik weet niet goed wat ik van chakra’s vind of geloven moet. Niels kiest ervoor met zijn hoofd in de buurt te liggen, de rest doet dat met de voeten.
Het valt me op dat ieder dicht naar elkaar toe schuift. In een halve cirkel liggen wij, drie mannen, vijf vrouwen en één meisje van tien jaar vlakbij elkaar. Stilte. Hagel. Storm. Het knisperen van de kachel.
Contact vanuit de essentie
Ik voel contact met de mensen hier. Gewoon vanuit het feit dat we allen mens zijn. Geen woorden nodig bijna. We hebben alleen onze naam en intentie uitgesproken verder niks. Geen uitleg over wat we doen in het dagelijks leven, hoe oud we zijn en waar we wonen. Het meisje naast me zei: ‘mijn intentie is tevredenheid’. Ik was even verbaasd over de wijsheid die ik bij haar voelde waarna ik mijn naam zei en mijn intentie uitsprak: ‘acceptatie van liefde’.
Zodra ieder geweest is wordt het stil. Mijn oren spitsen zich richting gong. Hoor ik die nou? Het enige wat ik van een gong weet is dat je er een keiharde dreun op kan geven om de beurs te openen in Amsterdam. Ik open mijn ogen en zie op de muur de schaduw van Vir. Ze zit achter de gong in het zachte oranje licht van de zoutlamp.
Gongconcert in contact
Ik zie dat haar schaduw zachtjes op de gong slaat. Ik sluit mijn ogen en ontspan. De gedachten laat ik op z’n beloop. ‘Moest het niet stil zijn in mijn hoofd, of moet ik daar niet voor werken?’ Ik laat het z’n gang gaan en geniet van de klanken van dit bijzondere gongconcert.
Na enige tijd leg ik mijn jas over me heen, ik heb het fris en wil het liefst dat iemand opstaat om mij in te stoppen.
De voeten van het meisje rechts naast me raken de mijne. Ik vind het fijn en vraag me af waarom ik niet mijn voeten ook tegen de man links van me leg. Geforceerd afblijven van het lichaam van een ander is ook niet wat ik wil meer. Een scheidslijn tussen respect en behoefte. Of zit het anders? Misschien is het niet respect óf behoefte maar respect voor je behoefte én die van elkaar.
Uitgeslapen
Ik voel me geborgen door het contact met de voeten van het meisje. Helemaal er kunnen zijn zonder spanning op dat fysieke vlak(je).
De groep en de vibraties van de gong gaan in elkaar op tezamen met het knisperende kacheltje en de natuurgeluiden buiten. We zijn één en zelfs dat valt weg. Het IS.
Ik schrik op als Vir’s rok zachtjes m’n gezicht raakt als ze langs ons loopt met een lieflijk tingelende windgong. Het is voorbij.
We komen rechtop. Sommigen hebben even geslapen. Ook degene die niet geslapen heeft voelt dat wel zo. Voor mij was het een dag sauna maar dan met echte verbinding vanuit de essentie van ons mens-zijn zonder woorden.
Hoofd in mijn schoot
We zitten nog zeker twintig minuten in stilte bij elkaar, drinken chai thee met havermelk en choco balletjes. Vir nodigt ons daarna uit om te delen hoe het was waarop ik grappend zeg: ‘tja, vragen om feedback nadat je chocola hebt uitgedeeld is wel vragen om complimenten’. We genieten na.
Dan legt het meisje ineens haar hoofd in mijn schoot. Haar moeder glimlacht naar me. ‘Geven en ontvangen is ook een kunst zeg ik’ en dan leg ik mijn handen langs haar gezicht en focus me compleet in het moment. We geven elkaar een bijzonder moment.
Met dit gevoel wil ik vaker zijn. Met volwassenen en met kinderen. Contact vanuit de essentie. Fysiek contact niet wegstoppend vanuit schaamte of gedachten dat het ongepast zou zijn. Een bijzondere avond waarbij het gongconcert een vorm laat zien van dat wat ik al zo’n tijd verlang.
Meer info over het gongconcert en contact vanuit essentie:
Ontvang het Klaagvrij Nieuws maandelijks in je inbox met deze link.
