Tijdens een Breathing concert o.l.v. Adrian Kuipers kreeg ik een beeld door. Ik zag zo’n zelfde concert/beleving op de prachtlocatie ‘Op Hodenpijl’ inclusief een voorprogramma met wetenschapper Bob de Wit. Dit sprak ik uit naar beiden en zo ontstond een prachtprogramma op 15 december bij Op Hodenpijl lees meer.
Frequentie en potentie
Wat hebben beide heren en ik met elkaar gemeen? De fascinatie voor frequentie en potentie van ons mensen. Een rode draad die door ons contact loopt is de film The Primordial Code van Marijn Poels. Adrian leverde een mooie bijdrage aan de totstandkoming en Bob meldde op Linkedin hoe geraakt hij was door de film. Wat me bij blijft na het zien van de film is dat het overgrote deel van ons DNA slapende is en vol herinneringen zit. Het kan wakker worden door de frequentie te veranderen waarin we ons begeven.
15 december Op Hodenpijl
De frequentie verandering vindt plaats op bijzondere krachtlocaties (waar kerken op gebouwd zijn), door de klanksjamanen die te zien zijn in de film en het ademwerk waar Adrian ons doorheen leidt tijdens het Breathing concert. Je komt in contact met een diepe innerlijke rust waar heldere ingevingen kunnen binnenkomen. Zonder dat dat persé de bedoeling is.
Door ons zo te verbinden met energie, klank, adem en elkaar krijgen we meer kracht om moois te creëren voor de wereld om ons heen. Ik had immers zélf zo’n ervaring tijdens het veranderen van mijn frequentie in het Breathing concert. Er kwam een beeld binnen wat nu tot vorm gaat komen in samenwerking met hen.
Groots in het klein
En dat ‘herinneren’ kan ook in het zo heel klein. Zoals laatste toen ik met twee van mijn kinderen aan tafel zat, knoopjes aan een dekbedovertrek te naaien met de hand. Oma was ook even op bezoek. Er was een diepe realisatie dat dít eigenlijk de bedoeling is. Een herinnering van wat eigenlijk écht is. Samen ZIJN. We hebben geen grootse afleiding nodig, pretparken, party’s met stimulerende middelen tot 4u ‘s nachts. Het gaat om de herinnering van ieder mens uniek, van wat écht is en dus van belang.
Aanmelden 15 december
Je hebt 3 mogelijkheden voor 15 december. Je komt al om 14.30u voor de cacao ceremonie om te landen in het hart (max 15 deelnemers), je schuift ‘pas’ aan om 16u als de inloop begint voor de podcast en het diner met Bob de Wit of je komt ‘alleen’ naar het Breathing concert in de kerk van Op Hodenpijl (deuren open 19.30u, start 20u en einde 22u).
Kijk voor meer info hier. Of mail me direct met vragen en wensen info@sandrabrandt.nl
Hele programma vanaf Cacao ceremonie14.30u – 22u € 133 (15 tickets)
Vanaf podcast tot einde 16u – 22u €97 (30 tickets)
Vandaag had ik een ontmoeting voor de Klaagvrij leven podcast met Nicolai Versloot. Hij heeft de laatste jaren kindstukken teruggebracht naar zichzelf. Stukjes die als het ware áchter waren gebleven omdat hij toch nog nét teveel in hokjes had geleefd. En hoe meer dit terugkwam hoe completer hij zich weer voelt. Het ging over het spelen en opzoeken van grenzen.
Het weer gaan léven.
Stilte
Maar er gebeurde ondertussen méér in deze ont-moeting. Want beiden waren we opmerkzaam of we er zélf helemaal wel waren. Zo was er even omgevingsgeluid en stopten we de opname en startten we die pas weer na een moment naar binnen gekeerd te zijn met ogen dicht.
Na de opname liep Nicolai naar buiten en maakte ik binnen de lunch. We voegden ons weer bij elkaar. Waren stil, spraken, ervaarden de verschillende bewegingen van energie en bleven telkens terugkeren in ons eigen midden.
De beweging opmerken
Wat dat vervolgens bij mij opleverde is een herkenning dat ik tóch nog wat bescherming heb wat gewoon los gelaten kan worden stapje voor stapje. En dat bedoel ik met de titel. Elkaar thuis brengen.
We kunnen elkaar thuis brengen. Hoe? Door zelf telkens weer te verbinden in ons centrum. Geworteld naar de grond, harts- en buikcontact en open kruin naar boven. Als we telkens díe beweging kunnen maken, terug dáár, dan is de ander in staat om stapje voor stapje het overlevingsmechanisme los te laten en ook Hier te komen, terug Thuis.
Kunnen landen bij een ander
Normaliter is dit het werk wat ik heel bewust doe in wandelsessies voor mijn klanten. Ik raak er ook altijd heel gecentred van, in zachte kracht en stromen in m’n energieveld. Nu was het iemand ánders eens die uit zichzelf telkens terug in zijn eigen thuis kwam zodat ík deze keer ook steeds meer kon loslaten.
Het is allemaal héél fijntjes op te merken, vroeger kon ik dat allemaal niet eens voelen.
Bonte avond
Nu was het effect zó groots dat ik een stromend systeem hield tot ik ging slapen met een mega effect op het thuisfront. De kinderen waren lief met elkaar, er werd gemasseerd, een bonte avond georganiseerd, samen gekookt en gelachen.
En mama? Die bleef maar een zacht stromende buik houden. Thuis in zichzelf.
Wat we écht nodig hebben
Geef het door geef het door. Laten we elkaar terug naar huis helpen door telkens weer bewust terug te bewegen naar de onze. Hoe completer we ons voelen, heel, hoe beter we kunnen zien in de buitenwereld wat we eigenlijk écht nodig hebben. Vrij weinig eigenlijk. Voornamelijk elkaar.
‘Zo op deze manier moet het niet lang meer duren want dan wil ik dit leven niet meer’ zei hij. We hadden net onze eerste dertig minuten ontmoeting achter de rug. Zijn partner was erbij ‘want hij vergeet zoveel’. Werken ging nog nét. Maar hij stond op omvallen. System shut down, op het randje. Hij maakte overuren.
In zijn hoofd.
Overleefstand
Ik neem je even mee naar dat moment van ontmoeting, een half uur terug: we zien elkaar bij de ingang van het duingebied en ik merk dat ik mijn hele zenuwstelsel in bedwang moet houden. Hij is namelijk een ‘wandelend hoofd pur sang’. Totaal ontkoppelt met de rest van zijn lichaam.
Zodra hij begint te praten buitelen de verhalen over elkaar heen. Het gaat over zijn problemen van de afgelopen jaren en ook die met medici. Over onbegrip, het ellenlange praten met een psycholoog, een dokter die hem volledig nietig deed voelen. Ik voel vooral dat hij en zijn lichaam op de overleef-stand staan en dat er een system shut down op komst is als dit nog eventjes doorgaat.
‘Nog even’ zegt hij ‘en ik wil niet meer leven zo’. Ja daar zegt hij wat ik aan voelde komen.
Partner als onderdeel
Het valt me op dat zijn partner ook meedoet in wat hij vertellen wil. Ze herinnert hem aan al zijn klachten: ‘je vergeet nog je hartklachten te noemen’ en ‘je moet ook nog even noemen dat je alleen slaapt als je medicatie slikt’.
Als een sessie op deze manier begint en iemand kan nog niet voelen wat mijn intenties zijn (voelen is überhaupt verrekte lastig als je ontkoppelt bent) dan is het ook oppassen voor mij wat ik zeg want de ander kan zó in de vecht stand komen. In dit geval staat zijn zenuwstelsel op standje onveilig en scant voortdurend in de omgeving waar er nog meer gevaar is. Dan kan een neutraal gezicht van mij al zo’n teken van gevaar zijn.
Ik denk: ‘zijn vrouw is ook een onderdeel van het verhaal wat ze al enkele jaren vertellen, straks moet ik een stuk met hem alleen aan het werk zien te komen.’
Ik stel wat vragen om wat meer helderheid te krijgen over de huidige stand van zaken zoals hij het ziet. Hij raakt ervan in de war, wil zelf het verhaal vertellen zoals hij het zich had voorgenomen.
Ik beweeg direct mee, het is nu geen tijd om iets van richting te geven. Eerst maar even meebewegen en aansluiting maken met begrip voor de nood van de situatie nu.
Als er een klein beetje ademruimte is gekomen, zijn partner wat rustiger is, pak ik de kans en zeg: ‘ik zou heel graag met je aan het werk gaan met al m’n aandacht en daarbij is het belangrijk dat wij even met z’n tweeën kunnen zijn.’ Ik kijk haar aan: ‘hoe is het voor jou om zelf even een wandeling te maken langs het water en dat we elkaar straks weer zien bij de uitgang van het nationale park?’ Ze is open en stemt in. Hij vindt het ook goed.
Zij slaat rechts af en wij links en ik zeg nog even tegen haar: ‘tot straks!’
Polyvagaal theorie in het bos
We gaan aan de wandel. Mijn schouders zakken, ik ben meer in mijn lichaam aanwezig en voel dat dit een goede keuze is geweest.
Hij gaat nog even door op de oude voet. Op de manier van praten die hij al langer gewend is om ook met andere therapeuten en medici te doen. Ik zoek een ingang naar een andere route. Die naar z’n hart. In de Ventraal vagale staat zoals dat bij de Polyvagaal theorie wordt genoemd.
Ik zeg het maar gewoon. Want ik voel het nog bij lange na niet bij hem. ‘Zeg, zoals ik te werk ga is misschien heel anders dan je gewend bent bij anderen tot op heden. Misschien houden we wel lange tijd stilte tijdens de wandeling, ik weet het niet. Voor nu voelt het beter dat ik niks zeg. Ik help jouw zenuwstelsel om te landen door zelf heel bewust in mijn benen en voeten te zijn tijdens het wandelen.’ Hij kijkt omlaag. Volgens mij maakt hij kort contact met zijn eigen onderlichaam.
Het blijft even stil. En dan gaat hij weer gauw verder, op zijn oude bekende manier. Ik luister en voel onder alle woorden en blijf vooral dicht bij mezelf.
Handen op zijn schouders
Ik breng hem even terug met mijn woorden naar de plek waar ik hem graag naartoe help. Naar zijn hart. Maar nog even niet té rechtstreeks. Eerst maar even over het mijne praten. En ik zeg: ‘het klinkt misschien wat soft maar ik zorg ook dat ik bij mijn hart blijf. Het blijkt namelijk dat onze zenuwstelsels continue aan het scannen zijn of het veilig is en de jouwe staat behoorlijk op standje onveilig.’
Hij beaamt het direct.
Ik zeg: ‘doordat ik heel bewust bij mijn hart ben en in de rest van mijn lichaam, zal jouw systeem ook wat gaan landen.’
Hij blijft stil. Ik heb behoefte om mijn handen op zijn schouders te leggen en vraag of hij dat goed vindt. Hij staat stil en knikt, ik ga achter hem staan en leg heel bewust mijn handen neer. Ik adem. Vroeger voelde ik dan schaamte. Nu niet meer. Ik voel hooguit wat twijfel aan zijn kant. Maar geen ‘nee’. Ik haal mijn handen weg ook al voel ik nog steeds spanning. Toch lijkt er een millimeter reactie. Iets van contact tussen hoofd en bovenlichaam, een klein tunneltje waar energie door kan stromen.
We wandelen verder. Ik in stilte. Hij ook, langere tijd. Dat verbaast me toch een beetje.
Taal als ingang
Dan vervolgt hij zijn verhaal, weer vanuit problemen. Ik keer de taal om. Bewust neem ik taal als ingang. Hij zegt bijvoorbeeld: ‘ik speelde eigenlijk saxofoon maar daar heb ik helemaal geen energie meer voor’ Ik antwoord met: ‘oh gaaf, speel je saxofoon?’ In de tegenwoordige tijd dus.
Hij vervolgt: ‘ja en ik hield ook van beeldhouwen maar dat is sinds die hartklachten ook niet meer mogelijk’. Ik: ‘muziek maken en beeldhouwen, wat een mooie hobby’s heb jij’
We hebben een gesprek over de soort muziek waar hij van houdt om zelf te spelen. Telkens als hij qua taal afbuigt in een oud belemmerend verhaal vol met symptomen buig ik het terug en ga naar een andere energie frequentie.
Het doet wat. Hij zakt in het lichaam.
De ruimte die er al is
Ik help hem visualiseren en vraag: ‘waar is je saxofoon?’ Hij: ‘die staat in een kamer die ik al in geen jaar heb bezocht’ Er blijkt ook een heel schuurtje in de tuin speciaal voor zijn beeldhouw hobby. ‘Daar ben ik ook al een jaar niet meer geweest en het is een rommeltje daarbinnen’.
Ik zeg: ‘wow dus je hebt gewoon een muziekkamer en een plek om te beeldhouwen bij je huis!’ Hij kijkt me aan met open ogen, helder. Geen tollend hoofd.
Ik formuleer bewust opnieuw met metaforen: ‘dus je hebt ruimte. Je hebt de ruimte. Om muziek te maken of misschien gewoon alleen te beluisteren in je muziekkamer.’ Hij: ‘ja ik heb er een mooie installatie staan met een koptelefoon die ik ook al geen jaar heb opgehad’.
Zijn woorden vanuit problemen resoneren niet bij mij dus die vervliegen in de ruimte. De wind neemt ze mee. Ik adem en houd een lijntje met de ruimte die er al is, die hij al heeft, die hij zal gaan benutten. Sneller dan ik nu nog weet.
Rustig hart
Zijn voeten voelen geaard. Zijn lichaam is weer aanwezig. Zijn hoofd is opgeruimd. We wandelen verder. Verheugd voel ik me dat we dit stadium bereikt hebben. Het stadium waar ik met mijn intentie een lijntje naar had gelegd toen ik nog aan het begin stond met zijn vrouw erbij.
Ik zeg: ‘En je hebt ook ruimte in de tuin voor je andere hobby. Al is het maar om je beeldhouwwerken in het schuurtje weer eens te bekijken en misschien een beetje op te ruimen, weer wat ruimte te scheppen om, wie weet, wat te gaan creëren!’
Hij klinkt zacht, aanwezig in zijn stem als hij zegt: ‘Jeetje Sandra, mijn hart voelt zó rustig en mijn voeten geaard. Nu klink ik misschien soft maar ik voel alles strómen.’
Mooi man. Mooi.
Ik: ‘en hoe zou het zijn dat jij vanavond je muziekkamer in gaat, je vrouw ervan op de hoogte brengt dat dat jouw tijd is daar, je niet gestoord wil worden en gewoon muziek luistert. En wie weet je saxofoon eens vasthoudt. Alleen vasthouden. Genieten van dat instrument weer in je handen?’
Hij: ‘ik ga spélen, wat denk jij nou! Ik ga vanavond weer saxofoon spelen gewoon!’
Verdwaald
Dan blijken we even verkeerd gelopen te zijn, we zoeken de route terug, zodat we ook op de afgesproken tijd terug kunnen zijn bij zijn vrouw. Ik voel direct dat hij weer ‘het wandelend hoofd’ wordt en ik zeg: ‘Ho, dit is belangrijk in de oefening want jij schiet nu in je tollende hoofd toch?’ Het lijkt bijna alsof hij zich een beetje betrapt voelt en kijkt me vragend aan. ‘Ja’ zegt hij dan. Ik: ‘Juist nu is het van belang om bij je muziekkamer te blijven. Weet je nog hoe je je net voelde? Die doorstroming in je lichaam? Dát is basis. Dáár moet je telkens naar terug eigenlijk. Even je kop erbij om de juiste weg te vinden is prima natuurlijk maar vergeet je muziekkamer niet.’
(als metafoor voor de doorstroming, ventraal vagale staat).
Direct zit hij er weer in gedachte. Ik hou er een lijntje mee terwijl we de juiste route terug vinden en zeg: ‘Ook in contact met medici waar je eerder over klaagde, of de psycholoog, télkens terug naar die muziekkamer en pas dáár vanuit weer verder’.
Hij is me über dankbaar zegt hij. Hij is verbaast wat deze 40 minuten hebben opgeleverd en komt als een totaal andere man (energetisch gezien) terug bij zijn vrouw.
Ik moet door voor een volgende afspraak en blijf niet praten met haar. Ik laat het verder aan hen en zeg alleen: ‘heb jij ook een fijne wandeling gehad?’ Ja, ook zij heeft haar moment genomen.
Hij wil van de bloeddrukverlagers af. ‘Ik ben 50 maar zit aan de pillen bedoeld voor een oude man’. Hij ziet er beroerd uit als ik hem voor het eerst ontmoet voor een wandelsessie. Bleek, klam gezicht. We slaan het bospad in, rechts het bruggetje over. Dat lijkt me voor nu even beter dan de duin op aan de andere zijde.
Standje waakzaam
Hij steekt van wal. Over hoe slecht hij zichzelf voelt en niet meer werkt nu. Dat lijkt me logisch gezien zijn zieke aanblik maar ik merk toch dat ik door moet vragen over het werk. En dan komt er een richtingaanwijzer voor mij: ‘Het gaat telkens mis. Ik reageer te heftig op mensen.’ Hij vertelt over een traject die hij deed bij PsyQ en de medicijnen tegen de hoge bloeddruk waar hij vanaf wil.
Ik heb het idee dat zijn zenuwstelsel op standje waakzaam staat en bij het minste of geringste uit de bocht vliegt. En ja hoor. Met een beetje doorvragen over andere ongemakken blijkt net z’n tweede kies afgebroken te zijn door tandenknarsen, kan hij maar niet inslapen en na 4 uur slapen is hij wakker en blijft hij wakker. ‘Dat komt door m’n ADHD, dan word ik wakker door mijn gedachten’.
Ik denk er anders over, kijk voorbij labels. En vraag: ‘Sta je me toe om mijn eigen visie hierop te geven?’ ‘Ja zeker’ is zijn antwoord. Ik vertel hem over mijn idee dat zijn zenuwstelsel strak afgesteld staat, mogelijk door pijnlijke herinneringen die liggen opgeslagen. Dat kan volgens Carl Jung zijn door ervaringen uit het leven of collectief opgeslagen pijn zijn wat we allen al honderden jaren meedragen.
Hij beaamt meteen dat dit bij hem speelt. ‘Ik heb een zéér onveilige jeugd gehad.’ Is zijn reactie.
Zelfhelend vermogen
We praten over de connectie met het lichaam die hij kwijt geraakt is. Maar ook over zijn geloof in het zelfhelend vermogen en wijsheid van het lichaam. En daarna zegt hij: ‘ik heb geen vertrouwen in mijn lichaam meer’.
‘Wacht even’ zeg ik. ‘Ik let op taal, want dat is een enorm krachtige graadmeter én tool om jezelf terug in het zadel te brengen’. ‘Je zegt dat je geen vertrouwen meer hebt in je lichaam, dat is niet waar. Dat is het verhaal wat je jezelf vertelt, zou ik niet meer doen.’
Hij sputtert tegen, probeert me nog te overtuigen. Maar ik geloof hem niet. ‘Je hebt wel vertrouwen in HET lichaam zeg je net. In het zelfhelend vermogen. Dus je hebt vertrouwen in JE lichaam. Alleen je mist de connectie ermee.’
‘Ja ik heb geen connectie met m’n lichaam’. Hij kijkt wat treurig.
Ik voel dat er een heel klein lijntje is gekomen van hem naar z’n lichaam. Alsof hij even een milliseconde incheckte met zijn lichaam om vervolgens erachter te komen dat hij er geen connectie mee voelde.
Om hem een andere inprenting te geven zeg ik: ‘Dus je hebt vertrouwen in je lichaam alleen je mist de connectie ermee.’
Polyvagaal theorie
We wandelen ondertussen langs een mooi open veld omringd door bomen. De lichtval is prachtig en ik check dubbel in bij mij om te voorkomen dat ik mezelf verlies in hem, in zijn verhaal. Volgens de Polyvagaal theorie is de ventraal vagale toestand de staat waarin je veiligheid uitstraalt en ook een ander helpt daar te komen.
Zaak dus om bij deze man extra bewust te blijven terugkeren in deze staat. En dat kan ik door héle bewust aanwezig te zijn in mijn lichaam, vooral mijn hart. Daarmee creëer ik een liefdevol veld. Ondertussen maak ik even een lijntje van mijn voeten naar de aarde en van mijn kruin naar boven zodat ik ook richtingaanwijzers opvang. Zoals: tijd voor stilte, alleen ademen, zintuigen benutten waar ze voor gemaakt zijn…
Ja. We staan stil en kijken over het veld. Ik adem bewust en deel met hem dat ik tóch een flinterdun lijntje opmerk van hem naar zijn lichaam.
Stilte.
Ik: ‘Je zei eerst: ‘ik heb geen contact meer met mijn lichaam’ Ik zou het nu zo formuleren: ‘ik zou graag weer contact maken met mijn lichaam’ en zelfs nóg iets scherper: ‘ik voel steeds ietsje meer contact met mijn lichaam’ en misschien zelfs: ‘ik heb steeds meer contact met mijn lichaam’.’
We pakken de wandeling in flow weer op, het bos in.
Blokkade bij het hart
De wandeling doet goed zie ik, hij landt een beetje. Zijn gezicht lijkt minder klam, wel wit.
Hij staat open om het eens ánders te bekijken. Ik vraag naar zijn hart. Hoe het voelt daar en of hij kan voelen wat een tevreden ontspannen hart is. Hij beantwoordt vanuit zijn hoofd. ‘Dat zou dan misschien een gevoel zijn van …’ Ik zeg: ‘ga er eens heen met je aandacht?’ Hij verstart.
Ik zeg: ‘kun je naar je hart ademen?’ Het is alsof hij zoekt in zichzelf en er een dikke blokkade zit, die kant op. Ik merk dat het hem helpt als ik niet naar hem kijk en kijk weg, het bos in terwijl ik zeg: ‘adem eens naar je hart, met een rustige uitademing. En nog een keer.’
Stilte. Ik kijk nog steeds niet.
Ik zeg: ‘ik zal hetzelfde doen, dan ondersteun ik jouw systeem erbij te komen.’ En, terwijl ik weg blijf kijken en hem bewust wat meer ruimte geef, land ik heel bewust, in mijn hart en mijn lichaam. En dan zegt hij iets belangrijks.
‘Ik vertrouw mijn hart niet. Er is al zoveel gebeurd. En de bloeddruk was zó hoog dat de cardioloog zei dat ik een infarct krijg als ik niet aan de medicatie ga.’
Aha. Hij heeft een blokkade zodra hij uitgenodigd wordt om naar het hart te gaan door de pijnlijke herinnering. En ik zeg: ‘ik begrijp het.’ We landen even. Rust.
‘En ook nu, wil ik je uitnodigen om het ánders te bekijken.’ Ik vertel hem over de Polyvagaal theorie en dat het zenuwstelsel aan de flipper gaat zodra hij wordt uitgenodigd om naar zijn hart te gaan. En dat het helpt om mét dat flipperende zenuwstelsel te ademen. Dat hij erbij kan blijven. Nu ook. Bij dit gevoel wat hij nu rond dat hartgebied heeft. Ademend.
We wandelen, ademend, we zijn stil.
Innerlijk werk met resultaat
Vroeger zou ik onzeker zijn geweest in dit soort omstandigheden. Dan was mijn zenuwstelsel aan de flikker gegaan omdat mijn oude pijn was geraakt. Pijn wat zit op de uitzonderlijke fijngevoeligheid. De afwijzing daarvan. Maar door innerlijk werk is er tijdens mijn wandelsessies vrede ontstaan en zie ik het als een uniek talent wat ik in te zetten heb om mensen verder te helpen.
‘En weet je, je zei iets over vertrouwen in je hart..’ (ik herhaalde expres niet wat hij werkelijk zei namelijk: ‘ik heb géén vertrouwen in mijn hart.’) ‘… wat een meer helpende uitspraak zou zijn is: ‘zodra ik naar mijn hart ga met liefde, gaat mijn zenuwstelsel even op standje onveilig vanwege oude herinneringen.’
‘En dan hoef je vervolgens alleen dáár te blijven ademen. Je begeleidt jezelf zo naar standje veilig. En dat hoef je niet in je eentje te doen. Laten we sámen even bewust ademen naar het hart of naar de blokkade die je voelt vóór het hart, ook goed. Dan blijf je dáár. Je hoeft er niet doorheen.’
We ademen, komen tot stilstand en dan keert hij zich naar mij.
Terug in connectie
Ik: ‘Jeetje man, wat zie jij er anders uit. Veel rustiger. Hij: ‘Nee, het is juist heel druk van binnen nu, veel gedachten.’ Ik: ‘En tóch is er iets totaal anders aan jou.’ Hij: ‘Oja?’ Zijn huid is niet klam en er is kleur terug gekomen in het gezicht.
‘Daarnet toen we elkaar ontmoetten bij het begin van de wandeling schrok ik van je zieke uitstraling maar nu voelt en ziet het er heel anders uit.’
Ik zie dat hij probeert te begrijpen wat er dan veranderd is en dat hij het antwoord zoekt in zijn hoofd.
Ik zeg: ‘misschien gebruikte ik het verkeerde woord voor je toen ik zei: ‘veel rustiger’. Ik zie een man die nu connectie heeft in zijn lichaam. En dat oogt veel helderder. Je gezicht staat heel anders ook. Niet meer zó beroerd.’
We wandelen verder en zijn weer stil, een hele poos. En dan weet hij het te benoemen hoe hij zich voelt: rustiger, beter. Een hart wat verzacht voelt. Geen angst in zijn lichaam.
Moeizaam afscheid
Hij is vooral heel erg verbaasd wat er gebeurt door mijn aanpak. Dit heeft hij nog niet eerder meegemaakt in de contacten met de psycholoog en cardioloog.
We blijven voornamelijk stil tot het eind van de wandeling.
Het is alsof hij niet écht afscheid wil nemen, blijft nog staan bij zijn auto om nógmaals te bedanken en dat hij het fijn vindt om verder met mij te werken. De nieuwe afspraak is al gemaakt en ik zie er ook naar uit. Wie weet. Kunnen de pillen eraf zodat hij nóg beter kan voelen wat het hart hem vertelt.
Over mij:
Ik ben Sandra Brandt en sta mezelf toe het Goud in te zetten wat me gegeven is: de uitzonderlijke fijngevoeligheid en de taalkennis. Ik heb een hoog analytisch denkvermogen én energetisch bewustzijn. Dit maakt dat vooral hoogopgeleide mannen (analytisch sterk maar de weg kwijt naar het lichaam) mij vinden voor de begeleiding terug naar hun hart.
Nog maar net geland zat ze bij me in de radiostudio, nog wat onwennig, ongemakkelijk misschien maar zielsgelukkig. Met partner en dochter reisde ze de wereld rond en stak daarbij ook op een zeilschip de oceaan over van Lissabon naar Brazilië in twee maanden.
Het werd een interview over schoon schip maken en zelf aan het roer staan.
‘Alles begon enkele jaren geleden met het helder krijgen van onze intentie om op reis te gaan’, aldus Marihuela Belt. Wat dat precies betekende voor haar kun je beluisteren in deze podcast.
Ongemakkelijk en geluk
Op de boot waren douchen en een wasje draaien geen optie gedurende enkele weken. Daarnaast was Marihuela zeeziek en sliep ze amper. ‘Als je leert te dealen met ongemak ben je rijk’ zo zegt ze in de uitzending. Ze werd heel helder doordat ze geen verstoring had zoals wij dat op ‘het land’ kennen. Alleen het zien van de zee in al zijn verschijningsvormen, de zonsopgang en -ondergang maakte dat haar eigen roerige binnenwereld naar buiten kon komen en vervolgens weer tot rust kwam zoals een spiegelgladde zee. ‘De euforie die ik voelde toen we in Brazilië aankwamen heb ik eerder op het land nog nooit ervaren’.
Gevecht
De reis begon verre van ontspannen. Tijdens een eerste overstap in Helsinki was ze getuige van een gevecht op een metrostation. Een jongen schopte hierbij zijn zwangere vriendin in de buik. Ze sprong ertussen om het te stoppen en hij werd vlot meegenomen door de politie. Haar dochter was hiervan getuige. Het geheel maakte diepe indruk op haar en was angstig. Telkens als ze in een nieuwe plaats aankwamen bleef die angst terugkomen tot ze gaandeweg de reis merkte dat het niet nodig was om bang te blijven. Juist door telkens de nieuwe situaties aan te gaan kon ze er doorheen komen. ‘Nu ze weer thuis is merk ik hoe makkelijk ze op nieuwe situaties reageert’.
Samenvallen
‘Reizen, gezin, natuur en ongestoorde tijd hebben, verhogen bij mij de kans om samen te vallen met het huidige moment. Dat is een gelukzalig gevoel. Het leven is moeiteloos en vervuld. Mijn zintuigen ontvangen loepzuiver en alles is precies zoals het is zonder dat het anders zou moeten zijn. Er is geen angst en een eindeloos gevoel van liefde en dankbaarheid voor alles. Ik voel vrede.’
Meer informatie over Holding Space vind je op haar website: https://holdingspace.eu/
—-
Ongemak doorstaan is één van de Sleutels voor een Klaagvrij Leven. Het is opgenomen in ‘de Verdiepingsdag 7 Sleutels voor een Klaagvrij Leven’ op 9 maart. Beslis je deze week nog dat je meedoet? Dan ontvang je de 7 Sleutels voor een Klaagvrij Leven t.w.v. € 75 in je inbox.
‘Voor jou ook een wijntje?’ Ik ken haar nog niet. Haar stem klinkt enthousiast. Ze heeft net enkele andere moeders een glas ingeschonken en houdt nu voor mij de fles schuin alsof ze wil zeggen: ‘pak gauw een glas anders mors ik nog!’ Hier in het technieklokaal verzamelen alle ouders zich terwijl de kinderen kerstavond vieren in hun warm versierde klaslokalen. ‘Nou nee dankje ik blijf alcoholvrij ook tijdens de feestmaand’ is mijn antwoord. Ik pak een beker om wat anders in te schenken. ‘Oh’ zegt ze een stuk minder enthousiast en zet de fles neer, Ze pakt haar glas en toost achter mijn rug met enkele moeders op een mooie kerstavond.
Ongezellig
In de auto terug raak ik hierover in gesprek met mijn partner. ‘Wat gek eigenlijk dat we gezelligheid en alcohol zo aan elkaar hebben gekoppeld. Als je geen wijn meedrinkt wordt er soms gezegd: ‘doe niet zo ongezellig’ en het moment van toosten was daarnet ook alleen bestemd voor degene mét wijn zo leek het. Interessant.’
Wijntje en sigaretje
Sinds 29 september ben ik gestopt met alcohol. De avond ervóór was ik gezellig aan de praat met een vrouw in een bar en toen ik haar vroeg of ze ook een wijntje wilde zei ze: ‘oh nee hoor doe maar gewoon water, ik geef niks om alcohol’. De nonchalance waarmee ze het zei liet mij meteen kritisch naar mezelf kijken. Ik dacht: ‘hoezo zou ik er eigenlijk wel om geven?’ En waarom noemen we het met z’n allen een wijnTJE en de rokers hun sigaret een sigaretJE?
Sociaal geaccepteerd
In die tijd las ik artikelen van Bram Bakker e.a. over het effect van alcohol en hoe vreemd het is dat het gebruik sociaal geaccepteerd is. Het heeft ook nog eens een ingrijpend effect op het beloningssysteem in de hersenen. Er is steeds meer nodig om hetzelfde effect te verkrijgen. Ik merkte dat ik vooral in tijden van ongeluk eerder dacht aan een glas wijn. Ook al dronk ik er hooguit 2 á 3 per week, ik vond het mooi geweest. Ondertussen grepen mij ook enkele situaties uit mijn directe omgeving aan waarbij alcohol dagelijks werk is. Dus tijd om eens te kijken hoe erg het is om ermee te stoppen!
Alcohol als extra service
In het Concertgebouw van Amsterdam ging ik naar een prachtig concert en in de pauze stonden de tafels vol met glazen wijn. Je kon ze zo pakken zoveel je wilde. Gratis. Of misschien moet ik zeggen: ‘inclusief de prijs’. Ik vond dit ineens zo’n raar fenomeen. Ik schreef een mail erover om te voorkomen dat ik achter hun rug erover zou klagen. Het was ze nog nooit overkomen dat iemand deze gewoonte in twijfel trok en vonden daarnaast dat het niet zo erg was. We beëindigde de mailwisseling met de acceptatie van onze verschillende meningen.
Vandaag bestelde ik koffie bij een brasserie en kreeg er een borrel bij met slagroom. Gratis alcohol als extra service. En we vinden het normaal. Dat vond ik vroeger ook. Maar sinds ik geen druppel meer drink vind ik het zo gek! Sigarettenreclames zijn verboden, drankreclames niet terwijl een verbod net zo logisch zou zijn.
Alcoholvrij vraagt om uitleg
Voorheen vond ik het fijn om bij iedere ‘nee’ die ik zei tegen alcohol te vertellen dat ik geen alcoholist ben en hooguit 2 tot 3 glazen per week dronk. Maar waarom voel ik de neiging om het uitleggen? Ik denk omdat nagenoeg iedereen alcohol drinkt behalve degene die moesten stoppen i.v.m. alcoholisme.
In het technieklokaal besloot ik om alleen te zeggen dat ik geen alcohol drink zonder de uitleg. Ik zie het als leuk onderzoekje in de praktijk. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk zonder die uitleg maar was me ervan bewust dat dat kwam door mijn eigen aanname dat ze misschien mij als alcoholist zou bestempelen.
Door geen alcohol te drinken (gek genoeg zou ik deze zin ook kunnen beginnen met: ‘Door niks meer te drinken..’) ervaar ik ineens hoe sterk alcoholgebruik in ons leven zit. In het restaurant van een sauna dronk 95% van de aanwezigen alcohol. Als je visite hebt is het doorgaans normaal om alcoholische drank aan te bieden. Als je wél verslaafd bent en er van af wilt lijkt het me verrekte lastig om dat in onze cultuur voor elkaar te krijgen.
Alcoholvrij als experiment
Ben je niet verslaafd maar is het wel het eerste wat je op je boodschappenlijstje zet als de wijn op is, of kun je het echt niet voor je zien dat je een week geen alcohol in huis hebt? Zie het dan gewoon eens als experiment om een week niet te drinken. Juist nu tijdens de feestdagen. En onderzoek dan meteen hoe het is om tegelijkertijd klaagvrij te blijven ook in gedachten.
Zondagavond 11 juni sprak ik met Tibor Olgers in het radioprogramma Het Heldere Uur van Studio Alphen. Heb je het gemist? Hieronder de essentie in een blog voor jou.
Tibor vertelt:
De kwaliteit van je leven wordt bepaald door je emoties. Je hebt invloed op je emoties, dus op je leven!
Wil je een ideaal leven? Ontwerp dan je ideale dag!
De manier waarop je je dag begint zet de toon van je dag.
En de dagen vullen je leven
Creëer je leven
Ochtendroutine van Tibor:
5 minuten (water drinken/visualisaties*/ademen)
Geen sociale media
Starten met one thing wat jij belangrijk vindt
*hersenen zijn net zo te trainen als spieren. Stap bijvoorbeeld dagelijks in gedachten in een moment waar je dankbaar voor bent (1 á 2 minuten) op een manier dat je het zintuiglijk kunt waarnemen.
Zo train je je hersenen om te beleven wat je wilt beleven. Je zegt eigenlijk tegen je brein; ‘ik heb de leiding, ik bepaal wat ik wil ervaren’.
Als je dat iedere ochtend doet zul je vaker meemaken in de dag, wat je die ochtend had gevisualiseerd.
Lagen van bewustzijn
Er zijn 3 lagen van bewustzijn ( kun je alleen bijkomen als je ‘un-plugt’):
1- wat voel ik, onder de lichamelijke klachten
2- welke gedachten heb ik waardoor ik dit gevoel
3- wat geloof ik waardoor ik dit denk waardoor ik dit voel (bijv. ik geloof dat ik goed genoeg ben als ik me klein houd )
In lijn blijven
Het is de kunst om te formuleren wat je écht wilt. Binnen je cirkel van invloed.
Oefen met het in lijn blijven met je werkelijke behoeften. Als je uit lijn gaat krijg je pijn.
Je leven is een flits. Niks doet er toe. Over 50 jaar weet niemand meer wat je deed. Er is geen zin. Die moet je maken. Je moet zin geven aan je leven. Haal eruit wat je eruit wilt halen.
Als je denkt dat alles kan dan raak je uitgeput.
Je hoeft niks goeds op te offeren om iets goeds voor elkaar te krijgen. Je hoeft alleen shit op te offeren.
De drie vragen
Stel dat ik morgenochtend niet meer wakker word, heeft het dan zin gehad wat ik vandaag deed en zei?
1- deed ik het met liefde (of vanuit angst)?
2- deed ik het vanuit goede intentie?
3- deed ik mijn best?
Als je op alle drie de vragen met ‘ja’ antwoordt dan ben je in lijn.
Waarin je investeert (ook in relaties), hoe waardevoller het voor je wordt en hoe minder snel je het op het spel zet.
Moed
Er is moed nodig om te blijven staan waar je voor staat. Sociale contacten zijn essentieel bij het voeden van die moed. Maar ook het ‘in beweging komen’ want dan komt moed vrij.
Je instelling bepaalt je output.
We zijn ingesteld vroeger maar past die nog bij je nu?
1- wat vind ik belangrijk
2- wat geloof ik
3- hoe meet ik dat
Focus op groei
Stap over van oordelen naar interesse en nieuwsgierigheid (klaagvrij!). Ga jezelf niet fixen, niet verbeteren of optimaliseren maar wees nieuwsgierig en probeer te begrijpen. De ‘wie’ vraag die je jezelf hebt te stellen is:
groei en genieten in plaats van op ‘het willen verbeteren’.
‘oefenen’ in plaats van of ‘het perfect is’
het proces (je gedrag) in plaats van het resultaat (de uitkomst).
Wat kies jij?
Dingen die je overkomen bepalen niet per definitie je leven. Wel de manier waarop je daarmee omgaat. En dat heeft weer grotendeels te maken met je instelling. In iedere situatie waarin je iets kiest heb je drie opties:
1- oké ik ga nu doen wat in lijn is met wat ik zou willen zijn
2- ik doe wat mensen van mij verwachten
3- ik doe iets wat het meest comfortabel is (pijn/angst vermijden)
We kiezen door ons reptielenbrein vaak voor 3. Korte termijn fijn.
Gaan we bewuster leven dan kiezen we voor 1 en hebben we misschien korte termijn pijn maar lange termijn fijn.
Als kop, hart en lijf in lijn zijn dan ga je dat in je hele fysieke gestel merken.
Wat is jouw toren van Pisa en omarm het!
Een mooi uitzicht volgt na een mooi inzicht
Kijk naar binnen want daar zit alles! Dus ga van externe oriëntatie naar interne oriëntatie.
Een nieuwe omgeving dus hét moment om een nieuwe gewoonte uit te proberen en daarmee onverwacht een verslaving uit te doven! We zijn net aangekomen in ons appartement met weids uitzicht op de bergen. Ik heb me voorgenomen om gezond met mijn lichaam om te gaan dat wil zeggen:
buikspieroefeningen en opdrukken leren
gezond eten
Het is makkelijker starten dan ik had verwacht. Juist omdat alles nieuw is, is het minder gek om regelmatig even op de grond te liggen voor wat oefeningen.
Klaagvrij gezonder eten
Het eten is een grotere uitdaging. Voorgaande jaren kochten we hier regelmatig apfelstrudel of schnitzel als we een bergtochtje maakten. Ook bestelden we koffie wanneer me maar wilden. We schrokken afgelopen jaar van de barprijs na ons veblijf van een week en besluiten het dit jaar anders te doen, zeker nu we een week langer hebben geboekt. Ons eigen koffiezetapparaat met melkopschuimer kon nog makkelijk in de auto dus maken we nu dagelijks een heerlijke latte macchiato en cappucino om aan het zwembad van te genieten.
Nu we op de uitgaven willen letten zijn we gemotiveerd om de thermosfles met koffie te vullen en broodjes te smeren voor de picknick op de berg. Want zo kunnen we toch ook prima de inwendige mens tevreden stellen? Mijn partner vindt het helemaal prima zo maar ik loop met enig gevoel van ongemak langs de fijne terrasjes op de alm op weg naar een picknick plekje. De apfelstrudels staan in de vitrine naar mij te kijken. Ik hoor ze toch echt roepen naar me. Ook de schnitzel met frisse bessensaus is écht voor mij gemaakt en niet voor die Duitser die nu zijn mes erin zet.
Ruzies wegeten
Vooral de eerste week zijn er vele ruzies tussen de kinderen. Ook wij twee hebben het niet heel fijn. Deze week ervaar ik hoe de schnitzel, apfelstrudel en ijsjes normaliter de goedmakers voor mij waren. Het waren momentjes ‘voor mezelf’ om m’n geluk een beetje op te krikken. Aangezien ik oefen met Klaagvrij Leven is het zonder deze momentjes wel een dikke dimensie erbij! Want wat moet ik nu met mijn ongemak, nu ik het niet meer weg eten kan? Een zelf gesmeerd broodje knagen met afgekoelde koffie uit de thermosfles vind ik schraal maar toch kies ik hiervoor, omdat ik wil onderzoeken wat er dan gebeurt.
Blijven bij het ongemak
Het rauwe ongeluk komt duidelijker naar voren op dit moment. En Klaagvrij blijven betekent ‘oordeelloos blijven en voelen wat er IS’.
Het gevoel van ongeluk wordt dan heftiger en helderder voelbaar. Vroeger klaagde ik over de ruzies en hoefde ik niet zo goed te voelen wat het met mij deed. Nu dus wel én ik heb de escape (apfelstrudel) ook afgezworen. De eerste dagen is er ook geen bereik voor de telefoon dus het wegdromen in mijn eigen online wereld is er ook niet bij. Afkicken to the max dus. Ik neem het als dikke oefening voor het leven.
Er doorheen ademen is alles wat er overblijft. En zoals Arthur Kruisman van de Vrije Denkers me eerder zei: ‘identificeer je niet met je geluk of ongeluk’. Oftewel: je kunt van een afstand kijken naar je ongeluk maar je BENT het niet! Ik oefen ermee deze week en krijg genoeg momenten om dat te doen.
Verslaving dooft uit
Het is onze tweede vakantieweek en er is feest in het dorp beneden. Als de kinderen slapen ga ik erheen. Mijn partner blijft in het appartement. Het wordt een avond waar ik heel veel geluk ervaar. Ik struin de straten af, blijf staan bij de kraampjes waar met aandacht gewerkt wordt aan prachtige creaties van steentjes en hout. Ik ben me zeer bewust van de ijsjes die naar me lonken en de heerlijke tapas hapjes die bijna niet zijn te weerstaan. Mijn buik heeft genoeg gegeten in het appartement. Het zou typisch zo’n ‘overeet moment’ zijn dus ik doe het niet. Ik strijk neer bij een lokaal bandje van vier muzikanten.
Folklore kan me ineens enorm bekoren. Ik klap net als de plaatselijke bevolking mee met de vrolijke muziek. Wat heerlijk dat deze mensen zoveel plezier ervaren met het maken van muziek en het delen! De trompettist stapt het publiek in voor enkele solo’s zonder enige schroom en geniet samen met de vele toehoorders. Ik lees tussendoor het boek wat ik kado kreeg van Madeleine, de schrijfster die traint om te overleven in de natuur. Ze sprak er met mij over in de Klaagvrij Leven Podcast.
Ik bestel hetzelfde als wat een andere gast krijgt. Het ziet er vrolijk uit. Het blijkt half water, half wijn met munt en citroen. Op de terugweg neem ik nog een specialiteit mee (die we jaarlijks nemen op de feestdag hier) om samen op ons balkon op te eten.
Nieuw hersenpaadje
Deze tweede week wordt het steeds makkelijker. Er lijkt een nieuw paadje te zijn ontstaan in mijn hersenen. Ik zie ineens hoe we worden gelokt om overal maar eten te kopen wat ons niet voedt. Als je alleen benzine wil tanken bijvoorbeeld, moet je toch heel stevig in je schoenen staan om ook niet nog wat te snoepen erbij te kopen. Ook teveel eten is een valkuil. Gezien het aantal mensen met overgewicht hier kan ik wel stellen dat het een uitdaging is voor velen om alleen te nemen wat we écht nodig hebben.
Ik las het boek Ikigai over de Japanse 100 plussers op een eiland waar ze zichzelf nooit overeten. Ze stoppen zodra ze voor 80% vol zitten. Nu ik toch aan het oefenen ben met klaagvrij gezonder leven kan dit aspect er ook nog wel bij. Het blijkt ineens makkelijker om mijn oefening uit te breiden.
We krijgen het daarnaast ook gezelliger met elkaar en hebben veel meer genietmomenten.
Liefde en AANDACHT
Grote pullen bier gaan er in de vroege ochtend al in bij enkele gasten. Ik vraag me af of dat om dezelfde reden is als ik voorheen de apfelstrudel bestelde? Is het ongemak, ongeluk, onrust? Ik lees ‘Het einde van het gezin’ in De Groene over jongeren die opgroeien zonder vader. Een duidelijk pleidooi voor informatie over het voeden van een gezonde relatie. Iets waar nu (o.a. op scholen) geen enkele aandacht voor is. ‘Het gevolg is dus dat een jongere, als hij of zij de volwassen leeftijd bereikt, wel voorlichting heeft gehad over hoe je een condoom afrolt, maar niet over hoe je voor je relatie zorgt.’
Het stukje raakt me over een jongeman die weg gaat bij zijn gezin omdat zijn vriendin zeurde over de vakantie. Daar had hij geen zin in. Ik geloof dat dat armoede is. Armoede op emotioneel nivo. En ik worstel er ook mee. Want hoe ga je om met ongemak, gevoelens van ongeluk? Ik geloof dat AANDACHT en liefde voor elkaar (en onszelf!) zoveel kan helen. En dat kan ik NU, ieder moment toepassen.
Het onderzoek gaat in vogelvlucht nu ik mijn escapes grotendeels heb afgezworen. Op enkele ijsjes, (zelfgemaakte) Latte’s en Instagrams na blijf ik met aandacht bij de momenten van ongeluk, ongemak en onrust. Ze verdwijnen ook weer ‘als vanzelf’. Ik heb er aandacht voor en leer één belangrijke les.
De belangrijkste les
Als ik luister naar mijn innerlijke weten én dat opvolg, voel ik me veel beter. De angst voor afwijzing is niet langer meer een alibi om me gedeisd te houden aangezien ik in de aanloop zit naar de Rejection Challenge. Een uitdaging om 30 keer bewust afwijzing op te zoeken zodat de angst ervoor zal uitdoven en het makkelijker wordt te volgen wat mijn hartje roept.
Luister naar het fluisteren van je lijf opdat het niet hoeft te schreeuwen om gehoord te worden.
Thuisgekomen is het appeltje eitje om aan de snaai-momenten weerstand te bieden. De grondoefeningetjes doe ik nog steeds zo nu en dan gedurende de dag. Ik heb opgeschreven waar ik meer aandacht aan mag geven en sta te trappelen om weer met volle aandacht aan het werk te gaan. Ik ben gevraagd om mijn Klaagvrije lessen te delen op het Blikopeners festival, verder geef ik twee Inspiratietours aan teams en ga ik vooral proberen AANDACHT te brengen tijdens de rejection challenge. Hoe zou het zijn als ik bijvoorbeeld een week lang in een ziekenhuis op een zaal de patiënten aandacht mag geven voor het slapen gaan? Aandacht aan pijn en angst en voor rust en ontspanning opdat er misschien geen slaapmiddelen meer nodig zijn?
Als je trek hebt zie je iedereen ineens eten. Dat waar je aandacht naar uit gaat komt op je netvlies. Mijn aandacht richt zich tegenwoordig op het verrijken van vriendschap. Ineens lees ik dus prachtige artikelen op social media hierover. Ik deel graag de belangrijkste inzichten hieruit. Inzichten die ik opdeed de afgelopen weken maar waar ik nog geen woorden aan kon geven.
Overal een stempel op
Esther Mostert krijgt veel herkenning met haar post op Linkedin. ‘Vrienden kunnen ons teleurstellen, maar doen we dat niet gewoon zelf?’ […] ‘Vriendschap kent vele vormen & gradaties. Het is niet eenvoudig te duiden, al proberen we dat vaak wel. We hebben de neiging om alles te vergelijken en drukken overal een stempel op. Hierdoor doen we niet alleen een ander, maar vooral onszelf te kort, want anders is niet persé verkeerd en zeker niet minder.'[…] ‘Als je geraakt kan worden in negatieve zin betekent dat ook dat er heel veel moois in jullie verbinding verscholen ligt.’
Niemand hoeft op z’n tenen te lopen
Brechtje Schoofs deelt haar inzicht op Facebook: ‘Vaak hebben we de neiging compromissen te sluiten waarbij we onszelf een beetje dimmen.[…] Kan het ook anders? Ja, belangrijk is om boven tafel te krijgen wat het diepere verlangen van ieder is. Dat je uitkomt op iets wat voor beiden goed is […] Niemand hoeft op z’n tenen te lopen. Jij hoeft niet voor de ander te zorgen. Je kan alles vragen en inbrengen wat je wil omdat je er echt op kan vertrouwen dat de ander zijn verlangens ook zal uitspreken. Het geeft de mogelijkheid vol jezelf te zijn. In eerste instantie kan dat voelen als een confrontatie. Het vraagt moed en preciesheid om naar binnen te voelen en te onderzoeken of je een echte ja hebt of niet. Maar de beloning is groot omdat je zo de spanning die onderdrukte gevoelens meebrengen niet meer hebt. Er kan zo veel meer openheid, plezier en levenslust bij jezelf en in relaties zijn. […] Vol jezelf toelaten is lef hebben!
Stop met vechten
Wil je je ingesleten patronen losweken van jaloezie, jezelf kleiner of groter maken? Wil je niet langer in gevecht gaan over telkens hetzelfde onderwerp? Verrijk je vriendschap met een klein experiment met grootse gevolgen. Blijf bij het eerstvolgende gesprek met je aandacht bij je eigen lichamelijke sensaties.
1- check in bij je buik (wees gewaar van spanning)
2- blijf bij de spanning (luister en stop met zenden)
3- geef jezelf de tijd 4- blijf liefdevol / open aanwezig
Als jij stopt met jouw patroon van vechten (klagen over de ander) of vluchten (klagen over jezelf) en oefent in aanwezigheid net zolang tot spanning weer ontspant… dan doen we met z’n allen iets moois voor het grotere geheel.
Ter inspiratie
FIlmpje via Goalcast: ‘if you want to design a better life, design a better conversation.’
Ze vertrok naar Ibiza, had haar dochter uitgeschreven van school en zou gaan werken als danseres en ook sieraden verkopen op de markt. Maar het ging anders. ‘De natuur riep me, ik moest weg van die drukke markt en urenlange wandelingen in stilte maken.’ aldus Anika Vervloet tijdens het interview voor Het Heldere Uur. Inspiratie voor het maken van een dansvoorstelling ontbrak en ze koos voor dat wat als vanzelf ging. En dat bleef ze 2,5 jaar lang op Ibiza doen.
Alert voor de buurman
Ze koos daar in de natuur om vanuit zichzelf te leven in plaats vanuit dat wat moet, vanuit doelen, vanuit doen. Dat wat ze deed wou ze alleen nog vanuit ontspanning en vreugde doen, zelfs het afwassen. ‘We leven vaak toe naar het einde van de werkdag of het moment dat de kinderen op bed liggen, maar wat dan?’ Anika meent dat we de tv aanzetten om het gat te vullen waar we in vallen als alles gedaan is wat moet. Maar wat nu als je dat gat juist als je uitgangspunt van leven neemt. Dat moment van niet-weten, van niks meer hoeven doen.. ‘Als ik buiten was op Ibiza en de buurman hoorde aan komen lopen merkte ik lichte spanning, alsof ik schuld had en hij me kwam vertellen dat ik iets verkeerd had gedaan. Daar wilde ik allemaal van loskomen’.
Wat wij kunnen leren van een leven op Ibiza op de radio
Het hele interview is 22 april om 19u bij Studio Alphen in Het Heldere Uur te horen via deze link. Of via uitzending gemist vanaf maandag via deze link.
Meer radio
21 april om 14.30u ga ik met Ron Kas van NPO 5 in gesprek over Klaagvrij Leven in het programma Open Huis. Te beluisteren via deze link of gewoon op de radio.
Het is onze tweede vakantieweek en er is feest in het dorp beneden. Als de kinderen slapen ga ik erheen. Mijn partner blijft in het appartement. Het wordt een avond waar ik heel veel geluk ervaar. Ik struin de straten af, blijf staan bij de kraampjes waar met aandacht gewerkt wordt aan prachtige creaties van steentjes en hout. Ik ben me zeer bewust van de ijsjes die naar me lonken en de heerlijke tapas hapjes die bijna niet zijn te weerstaan. Mijn buik heeft genoeg gegeten in het appartement. Het zou typisch zo’n ‘overeet moment’ zijn dus ik doe het niet. Ik strijk neer bij een lokaal bandje van vier muzikanten.
